Urocza brzydula, którą jedni kochają a drudzy nienawidzą. Pełna paradoksów. A ja byłem gdzieś pośrodku. Bardzo szeroka i bardzo krótka co w zasadzie było świetne na taksówkę ale niekoniecznie dla sześcioosobowej rodziny bo bagażnik miał mieć wedle zamierzeń 500l a wyszedł tylko 430 i w dodatku był krótki, szeroki i wysoki. Zdecydowanie za mało. Jedynym ratunkiem było przesuwanie tylnej kanapy ale wybór między bagażnikiem albo miejscem na nogi z tyłu to jak wybór żony brzydkiej lub mściwej. Szkoda, że Fiat nigdy nie wprowadził wersji przedłużanej. W środku było też ciekawie, w zasadzie pomimo dziwnego projektu ergonomia była na bardzo wysokim poziomie. Dźwignia zmiany biegów znajdowała się najbliżej kierownicy wśród wszystkich samochodów, jakimi jeździłem. Można w zasadzie było kciukiem trzymać kierownicę a palcami z prawej zmieniać jednocześnie biegi. A skrzynia była precyzyjna i fajnie chodziła, zupełnie nie jak w Fiacie:) Plastiki w środku musieli wykonać najlepsi specjaliści od biodegradacji na świecie. Łuszczyło się toto, dekoloryzowało i rysowało od samego patrzenia a w kontraście na fotelach miało naprawdę trwałą i porządną tapicerkę. To samo na kokpicie plastik był bardzo porządny, miękki i trwały. A moje wnętrze było jak na Multiplę w super stanie. Z przycisków, manetek i pokręteł złaził plastyfikator i lepił się jak plastelina a na twardych plastikach drzwi wszystko się łuszczyło. Identycznie zresztą jak w niektórych Seicento. Tyle, że w Seicento to jeszcze uchodziło ale Multipla kosztowała równowartość trzech. Z drugiej strony był to jeden z najtańszych minivanów na rynku. Silnikowo to JTD, pancerny i dobry silnik, który potrafił przy 115 koniach (miałem najmocniejszą wersję) zrobić z niej całkiem niezłą rakietę. I dochodzimy do kolejnego paradoksu czyli zawieszenia. Spodziewalibyście się, że bądź co bądź rodzinne auto jest miękkie i komfortowe? Otóż nic z tego. Jest twarde jak decha, w ogóle nie wybiera nierówności ale skutkiem ubocznym są jakieś geny Ferrari bo ta budką telefoniczną można zasuwać po zakrętach odstawiając co lepsze 'hot-hecze' ku zdziwieniu ich kierowców. Niestety, standardowe piętnastki mają wąskie opony i nie można za bardzo szaleć. W opcji ponoć były jeszcze siedemnastki ale w ogóle sobie nie jestem w stanie wyobrazić jak to mogło jeździć. To jest jedyne auto, w którym złapałem kapcia i długą chwilę tego nie czułem. I to na oponie przedniej osi. Rozwaliłem oponę jadąc już prawie na feldze i nie czułem tego w ogóle, tak to było twarde auto. I zapamiętałem jeszcze jedno. Przycisk składania lusterek był w suficie a ręczny po lewej stronie.
Poza tym psuło się co chwilę jak przystało na Fiata i przeinwestowałem go kilkakrotnie. Wspominam emocjonująco. Ale nie wiem czy dobrze czy źle w zasadzie... Jak ktoś chce przyszłego klasyka to trzeba szukać w dobrym stanie, najlepiej w ojczyźnie makaronu bo nasza oferta rynkowa prezentuje raczej bigos. W rezultacie wyszło auto wcale nie takie złe jakim go mienią hejterzy i nie takie dobre jakim chcą go widzieć fani. Efekt Multipli - właściciele tych aut pozdrawiają się na drodze tymi śmiesznymi długimi światłami pod przednią szybą.
Te po lifcie straciły i światła i cały urok. Są postrzegane przez fanów jako brzydale:)