Wypada zacząć od tego, że wszyscy trochę tęsknimy za dawną motoryzacją. "Było i nie ma" - napisał w najnowszym "ClassicAuto" redaktor Piotr Sielicki. I ma całkowitą rację - zagłada dopada nie tylko youngtimery (samochody, których nie opłacało się trzymać właścicielom i złomowali je po upadku ustroju dawnego PRL-u), ale również oryginalne koncepcje samochodów z duszą.

Tęsknić to jedno, a chcieć zobaczyć białe kruki to drugie. Pisałem już poprzednio, że poniosło mnie do Muzeum Motoryzacji w Otrębusach, gdyż właśnie tam tłoczą się auta z duszą i że ponoć tam pozostał klimat dawnych czasów. Ogromną zaletą tego miejsca jest otwarcie przez pięć dni w tygodniu - niestety inne muzea tego typu są albo dostępne w weekend, i to nie każdy, albo też zamknięte niemal na stałe. Dlatego nie mogłem sobie odmówić i czułem się jak właściwy człowiek na właściwym miejscu. Jak ryba w wodzie albo mucha w rosole. Jak dziecko, które weszło do sklepu z cukierkami.

Ale zgodnie z hasłem reklamowym pewnego "bełtu" czy pseudopiwa, było też "nie tak słodko jak myślisz" . Prowadzony nawigacją dwa razy koło Nadarzyna trafiłem na zamknięty ruch (bez ostrzeżeń) i objazdy musiałem improwizować (dzięki ci, o Yanosiku ). Ponadto gdy już byłem u celu, nie mogłem znaleźć... szyldu ani co gorsza parkingu . Z szyldem wyjaśniło się, że zasłaniał go ogromny i bardzo rzadki specjalistyczny pojazd MIELEC, zresztą polskiej produkcji. Brytyjski piętrus, amerykański SCHOOL BUS i przepiękny Freightliner sugerowały jednoznacznie, że "to tutaj". W dodatku ludzie z muzeum wyciągali na holu jakiś wojskowy samochodzik, wyglądem zbliżony do Kübelwagena . Udało się na szczęście zaparkować - a jakże, przy Freighitlinerze .


Po sympatyczną Panią z kasy biletowej trzeba było sobie zadzwonić, ale kwota 20 zł. za wstęp (bez przewodnika) to mimo wszystko wspaniała inwestycja . Wiedziałem, że mimo 33-stopniowego upału i ponaddwugodzinnej jazdy do Warszawy będę czuł się odprężony . Tak w istocie było.

Paru serdecznych Znajomych z aWc (Majucha, MarcinGP i WaldiMucjusz) ostrzegało mnie delikatnie - uprzedzając, że będzie tam niezła mañana pod względem bałaganu. Oczom ukazały się bardzo surowe budynki, ale niektóre (środkowa część) wykończone fajnymi, klimatycznymi freskami w środku. Część dla wozów militarnych nieotynkowana i zapylona jak w piwnicy (jest klimat!), ale ktoś niepotrzebnie wrzucił tam pięknego białego Jaguara XJS, Renault Floride, rozbebeszonego białego Fiata 600, Mercedesa SL 250 i Volvo 240 Coupe - auta z innej epoki! Odkryty plac ("atrium bez fontanny") zawierało eksponaty stojące pod chmurką lub nakryte konstrukcją z rur i blachy falistej i tę część (z Trabantem i Wartburgiem) oceniam najpodlej. Słońce wypłowia lakiery, deszcz i kurz nie oszczędzają klasyków. Ogólnie wszystkie auta w dużym ścisku - żal było chwilami patrzeć na piękne Rollsy stojące obok plebejskich rowerów czy motocykli, Mikrusa wepchniętego jakby przez przypadek między dostojne limuzyny. Ale każde z tych aut miało duszę - nawet zimne, niemieckie wozy kojarzące się z demoniczną wojną Hitlera bądź bezwstydny radziecki ZiS, wyłożony dywanami i będący wizytówką machiny stalinowskiej propagandy.
Łazienka nawet była , ale nie sposób znaleźć tam włącznika światła i trzeba sobie podświetlać porcelanę latarką .

Poniżej zdjęcia najważniejszego, czyli eksponatów, a które próbuję jakoś podpisać Część pierwsza to "auta na zewnątrz", Rollsy, Daimler i eksponaty przed- oraz tuż powojenne.