Zakupiony poniekąd przez przypadek Peugeot 207, będący następcą doskonale wszystkim znanego "Mruczusia".
"Peżok" posiada 95-konny silnik benzynowy (będący wspólnym dziełem PSA i BMW), dwustefowy climatronic, 6 poduszek powietrznych, ABS, tempomat, czujnik deszczu, alufelgi i wiele innych gadżetów podnoszących bezpieczeństwo i komfort jazdy.
Zdjęcia przedstawiają całość uszkodzeń z jakimi "207-ka" została sprowadzona z Francji.

Wyprodukowany w Tychach Polski Fiat 126p, który jako tzw. odrzut z eksportu trafił do Polmozbytu we Wrześni, skąd w marcu 1988 r. został zakupiony przez moich rodziców z symbolicznym przebiegiem 8 km. Jego znakiem rozpoznawczym był charakterystyczny kolor lakieru ”Grigio Oslo” oraz nietypowa dla wersji ”FL” karoseria przewidziana dla ”Maluchów” z lat 1977-1984.

W trakcie niespełna dwóch dekad mało intensywnej eksploatacji przejechał zaledwie 51 tys. km, a mimo to nie grzeszył bezawaryjnością. Na ogół borykał się z drobnymi i tanimi usterkami, choć niektóre były na tyle poważne, że istotnie zagrażały bezpieczeństwu podróżowania.

Po pomyślnym przygotowaniu mnie do kursu prawa jazdy za symboliczne 220 zł odsprzedany został kuzynce, która nie szczędząc serca oraz grosza zafundowała mu drugą młodość.

Efekty gruntownej renowacji nie przetrwały jednak długo, gdyż kolejnymi jego posiadaczami stali się młodzi ”rajdowcy”, będący miłośnikami donośnego brzmienia car-audio. Ci brutalnie testując wytrzymałość PRL-owskiej konstrukcji nie potrzebowali dużo czasu, by naruszyć dotychczasową bezwypadkowość pojazdu.

Niewiele później ”mały Fiat” trafił jeszcze w ręce lokalnego lakiernika, który kontynuując dzieło zniszczenia szybko doprowadził go do opłakanego stanu, mającego swój ponury finał na złomowisku.

Będąc użytkownikiem pełnoletniego ?Malucha? stwierdziłem, iż w końcu nadszedł czas, by zamienić go na jakiś większy i bardziej komfortowy samochód. Podczas kilkumiesięcznych poszukiwań zwiedziłem wiele lokalnych komisów i przejrzałem setki ogłoszeń motoryzacyjnych, ale niczym konkretnym to nie zaowocowało. Poważnie przymierzałem się nawet do paru odmiennych aut segmentu B i C, jednak zawsze coś stanęło na drodze sfinalizowania transakcji. Stąd też poziom mojego zniechęcenia oraz zwątpienia osiągnął bardzo wysoki poziom.
Gdy 18.06.2006 r. po raz kolejny usłyszałem propozycję oględzin Volkswagena Polo III, którego zdjęcia wielokrotnie przeglądałem, nie miałem już sił ponownie odmawiać i dla świętego spokoju udałem się do miejsca jego postoju. Jadąc tam byłem absolutnie przekonany, że i tak go nie kupię, bo posiada trzydrzwiowe nadwozie, a mój nowy nabytek miał służyć jako środek transportu czteroosobowej rodziny. Niemniej jednak po kilku chwilach diametralnie zmieniłem swój osąd. Brak drugiej pary drzwi był rekompensowany poprzez niski przebieg, bogate wyposażenie, atrakcyjny wygląd oraz przystępną cenę. Analizując spokojnie wszystkie przesłanki, podjąłem decyzję o zakupie małego VW i po 31 dniach oficjalnie stałem się jego posiadaczem.
Dziś z perspektywy czasu pozytywnie oceniam podjęte wówczas rozstrzygnięcie. W zamian za dbałość i umiarkowaną eksploatację, auto odwdzięczało się stosunkowo niewielką awaryjnością oraz czystą przyjemnością z jazdy. Aczkolwiek najmilsze były chwile, kiedy otrzymywałem oferty sprzedaży lub słowa pochwały od nieznanych mi osób, mimo że 6N-ka lata swojej młodości miała już dawno za sobą?