"Jeśli samochody cię użądliły i ta opuchlizna nie schodzi, to nic z tym nie zrobisz". To wyjaśnia, czemu dziennie na spędzamy na aWc średnio kilka minut, by podpatrzeć użądlenia u innych, którzy co jakiś czas piszą lub komentują motoblogi. Jeszcze ciekawiej robi się, gdy portalowi petrolheadzi spotykają się w realu, a potem powstają niemal jednobrzmiące motowypracowania o samochodach.

Właśnie to przydarzyło się mnie i Marcinowi (FranzMaurer), gdy po prawie trzech latach od poprzedniego (to niemal kopę lat temu!) spotkaliśmy się znowu pod Słonym Dymem . Istotą rzeczy było jak zawsze pogadanie o samochodach - pozytywna odskocznia od codzienności i przywitanie naszych obecnych pojazdów. "Tym razem Ci nie daruję, koniecznie musisz przejechać się Hondą i nareszcie poznam Twoją szczerą opinię" .

Umówiona godzina pod hotelem: nieco po 20:00. Nawigacja wskazuje mi 20:18, a Franz odpisuje, że przybędzie o 20:12 - świetny timing . Na miejscu wypatruję białego Focusa Kombi (nie wiem czy wciąż zwanego Turnier?) - jest po lewej - i prawie wpisuję się obok niego, na miejsce dla niepełno... a nie, czekaj . Po prawej stronie stoi drugi! Marcin rozbawiony podchodzi i pokazuje, że "ten" Biały, i jest miejsce obok - a ja oczywiście musiałem się pomylić . Poprzednim razem, trzy lata temu też stała jakaś podobna Škoda, w tym samym kolorze .

Od razu widać, na czym polega pewien problem Marcinowego samochodu. "On wygląda trochę jak tajniak - interesują się nim głównie tylko ci, którzy wiedzą na co patrzeć". Czarny dach i literki ST na klapie są trudne do wyłowienia w półmroku, i nie dla kogoś noszącego okulary Z fordowskim kombi jest jak z dziełami sztuki, o które pytają laika - a on najchętniej by się nie odzywał. Wszędzie zachwyty i zapewnienia stylistów o urodzie dzieła. A ty patrzysz i nie wiesz. Zastanawiasz się, czy to rzeczywiście jest tak ładne nocą, czy raczej to ty nie masz za grosz gustu .

W tym braku szaleństwa jest jednak metoda - z Marcinem od razu zauważamy pewne cechy ostatniego liftingu, przez który Focus dostaje owal Forda w mało wyrazistym miejscu, na środku osłony chłodnicy (ładniej było kiedyś nad), a czarna "łyżwa" pod czarnym, sześciokątnym siatkowym grillem z plastiku wygląda mało efektownie. Czarny dach robi z kolei niezłą kombinację (gdybym wiedział wcześniej na co patrzeć, nie pomyliłbym tych Focusów ) z białym nadwoziem, a wisienką jest długi spojler tylnej klapy, który kojarzy mi się z Escortem Cosworth . Kątem oka dostrzegam, że Marcinowi bardzo podobają się moje epickie porównania .

Zanim jednak ja wsiądę do Focusa, oglądamy Civica i wślizgujemy się do środka. Marcin poznaje niuanse fabrycznego audio i słucha o dokonanych modyfikacjach, ale ciekawi Go automatyczna skrzynia CVT z klasycznym drążkiem. Krótkie zapoznanie z obsługą ręcznego (zabawny przycisk), poprawka fotela i ruszamy. Po wyjeździe na trasę rozmawiamy o tym i tamtym, ale Franz zachowuje zagadkowy spokój. Postój i chyba wszystko jasne - dobre zasoby podwozia, układ kierowniczy niezły, o innych rzeczach nic nie mówimy.

Czas na Focusa - w środku spory sterczący tablet, ekran wyświetlacza zegarów z bursztynowym tłem (spodoba mi się podczas jazdy) i panel przycisków, który cały zabawnie ugina się pod palcami. Selektor biegów automatycznej skrzyni (właśnie, jakiego typu?) to śmieszne pokrętło - nie jak I-Drive BMW, tylko pokrywka z pudełka na krem NIVEA . Naprawdę ciekawy jest sportowy kubełek obszyty skórą - dopiero później przypomniałem sobie, że opatrzony metką AGR - certyfikatem zdrowych pleców . Na początku wydawał mi się trochę przyciasny, ale elektryczne ustawienia dobrałem w ciągu kilkunastu sekund. Następnie kierownica - mała i podcięta na dole, po pierwszych kilkuset metrach zaczęła idealnie leżeć mi w dłoniach.

Potem okazało się jeszcze, co siedzi pod maską. 2,3-litrowy EcoBoost o mocy 280 KM robi przede wszystkim wrażenie ścieżką dźwiękową oraz ilością mocy, o 100 KM więcej niż u mnie. Jeździłem już mocniejszymi samochodami, ale ten oddaje moc jak zły. Ale Marcin powiedział mi na początku o włączniku trybu ST czerwonym guzikiem na kierownicy - i jeszcze przed skręceniem na trasę musiał być użyty. Nie wróciłem już do zwykłego ustawienia.

Brzmienie okazuje się cudowne - tryb ST przełącza w tłumikach jakąś membranę, która zwiększa efekt akustyczny, a ten jest PRAWDZIWY - nie z głośnika. Z Marcinem byliśmy zgodni, że nikt nie potrzebuje wersji RS. Ta jeździ lepiej niż Octavia RS, na którą może i fajniej się patrzyło, ale niewiele ponadto. Używasz, odstawiasz i zapominasz - do Forda wsiadasz szybko, żeby na niego nie patrzeć i zapominasz, jak wyglądał i że był biały. Gwarantujemy jednak, że prędko z niego nie wysiądziesz.

Spota kończymy przed 23:00 - na prośbę Maartena robimy jeszcze kilka zdjęć lustrzanką cyfrową. Wielkie dzięki - naprawdę czas spędzony znakomicie. Po raz pierwszy od dawna widziałem jednak, co w moim aucie nie jest tak dobre, jak mogłoby być. Nigdy nie miałem takiego uczucia w Skodach, nawet najmocniejszych. Tymczasem te genialne fotele Focusa, rewelacyjna kierownica i jeszcze precyzyjniejsze zawieszenie - z jazdy jedyną wspólną cechą jest stabilność w zakrętach - cywilna Honda jest równie dobra (w końcu tylne zawieszenie jest wielowahaczowe).

Ale najzabawniejsze były problemy Focusa z trakcją - silnik wchodzi w symfoniczne dźwięki, a kierownicę prawie wyrywa Ci z rąk - trzeba odejmować gazu lub ściskać mocno koło kierownicy, albo jedno i drugie. O rany, nie spodziewałem się że ten skromny kompakt z Kolonii sprawi mi tyle przyjemności... Zaczynam też rozumieć, jakiego rodzaju opuchliznę mamy ja i obaj Marcinowie, którzy z białych przednionapędówek potrafią (niezależnie czy mają silniki benzynowe w trzy, cztery czy pięć cylindrów) wykrzesać frajdę petrolheadów - i nic z tym nie zrobisz .

A nasze pierwsze porównanie zdecydowanie wygrał Focus ST .