Teoretycznie mógłbym pokusić się o coś innego i podsumować wizytę w trzech różnych muzeach polskiej motoryzacji w jednym blogu. Ale nie. W niniejszym przedstawię jedną - i ostatnią, którą z różnych powodów mógłbym ocenić najsłabiej. Ale tego nie zrobię.

1) Po pierwsze, cena za bilet do Muzeum Przyrody i Techniki wynosiła całe 10 złotych. Sympatyczni młodzi kustosze zapytali, czy zgadzam się na tę kwotę, jakby liczyli sobie za dużo. Doprawdy? Po drugie, byłem jedynym zwiedzającym na tę godzinę i mieliśmy jeszcze 10 minut do rozpoczęcia. Domyślam się, że 30 grudnia 2021 roku nikogo więcej nie mieli . Po trzecie, przewodnik okazał się pasjonatem miejsca i swojej roboty. Ciekawie podpytywał mnie też, co mnie tu przywiodło i wysłuchał relacji z dwóch innych muzeów, które tego roku również odwiedziłem.

2) Ekspozycja naszych ulubionych ciężarówek marki Star mieści się jednak nie na terenie fabryki, która jeszcze w ramach Starachowickiego Okręgu Przemysłowego produkuje autobusy (chyba) z napędem hybrydowo-atomowym. Miejscem jest dawna huta, w której wytapiano jeszcze do końca lat 60. ub. wieku słabą jakościowo miejscową rudę żelaza. Piece i aparatura zdumiewały wielkością, zaś opis zasady działania zaskakiwał tym, z jak misterną konstrukcją (udoskonaloną w czach międzywojnia) mieliśmy do czynienia. Czasy II wojny to oczywiście produkcja broni, amunicji i hełmów. Niemieckie łepetyny dostawały hełmy z taniego żelaza...
Część przyrodniczą i makiety dinozaurów oraz krajobrazów jurajskich możemy sobie darować. Nie teraz. Nie dzisiaj.

3. Eksponaty ciężarowe można było policzyć na palcach obu dłoni i jeszcze by zostało, ale: na zewnątrz stał prawdziwy, pieczołowicie odbudowany Star 266 "gwiazda pustyni" z Rajdu Dakar. Piękny, prosty jak pięść Stevena Seagala i obiecujący, że przynajmniej dojedzie do mety. Jak powiedział, tak zrobił.
Dwie repliki - pierwszego Stara 20 z 1948 r. oraz Papamobile na bazie Stara "pszczółki", którego oryginał został pocięty, a rama z napędem służyła w gospodarstwie rolnym jako baza do jakiegoś samoróbowego traktora.
Dwa wojskowe - "pszczółka" 660 M2, którego uwielbiam za równy dźwięk benzyniaka, szmaciany dach wiejący jak w kieleckim i dzielność terenową napędu na wszystkie trzy osie. Drugi 266 z brzydką szoferką.
Więźniarka z roku 1991 to smutne wspomnienie "suk" z PRL-u, choć pewnie psia nazwa ogranicza się tylko do Nysek. Nie wiem, czasy dzieciństwa wspominam mgliście i raczej niechętnie. Napis "milicja" sympatyczni włodarze mogliby odlepić i wrzucić do hutniczego pieca.
Ostatnia frajda to dwie "współczesne" - malutki Star 742 niewiele większy od Żuka oraz Star 1142, chyba z 1998.

4) W rankingu muzeów Starachowice wypadają na drugim. Otrębusów szczerze nie znoszę za brak przewodnika, upchanie wszystkiego na małej powierzchni, mnóstwo kurzu i przykrywanie zabytków blachą falistą. Dobrze, że są. Fajne samochody też tam się znajdują, i to garściami. Najlepsze było jednak Muzeum FSO na Żeraniu. Czyste hale, poukładane tematycznie jeden za drugim auta z Polski i ze świata. A do tego gwiazdy kilku sławnych marek: DeLorean, Ferrari, SsangYong czy Alpine.
Do nich może jeszcze wrócę. I do aut, i do muzeów. Bloga może też napiszę?...