Pojawia się, bo w tym roku przypada 25. rocznica zakupu tegoż :). W systemie argentyńskim, czyli w malejących ratach, które przynoszą wtedy bankowi czysty zysk na aucie wartym 24 tysiące złotych. 32 tysiące wyparowują z kieszeni Kupującego, zaś kredytujący bank zarabia sobie 1/3. Takie czasy, ale przynajmniej ludzie byli szczęśliwsi :)

Jedyne moje auto, które jeździło do końca na czarnej blaszce. Ja mam już wtedy prawo jazdy i 17 lat, a samodzielnym właścicielem auta zostaję siedem lat później, gdy Brat przesiada się na Skodę Fabię. Trzy lata później będzie moja.

Niestety nie zachowało się żadne własne zdjęcie (trudno w to uwierzyć, ale stary komputer stacjonarny i pierwszy laptop dawno zginęły, pozbawiając mnie wielu mniej istotnych plików JPG).

Czym był? Wersją Life, czyli z Absolutnym Brakiem Czegokolwiek oprócz zderzaków w kolorze nadwozia, z instalacją radiową i spojlerem na tylnej klapie. Kolor ciemny niebieski nie od razu przypadł mi do gustu - najczęściej w moich stronach wybierano złote, czerwone, a także zielone i srebrne sztuki. Potem polubiłem go za unikalność - dziś niełatwo takiego spotkać.

Sprzedany w 2011 roku, trochę nie bez żalu. Nie było jednak z nim łatwo - stał się skarbonką, gdy niemal co miesiąc psuły się rzeczy mniej lub bardziej utrudniające użytkowanie. Przez moment miałem na podwórku i Fabię, i Matiza. Zadziwiająco niezawodny od strony silnika i instalacji elektrycznej, tragiczny pod względem zabezpieczenia antykorozyjnego oraz układu jezdnego i hamulcowego. Sypało się dosłownie wszystko :)


Może napiszę o nim parę motoblogów, i będę jak Pertyn z evergreenem?