We wczorajszym wpisie wspomniałem, iż nosimy się z zamiarem sprzedaży Peugeota, a tu nie minęła nawet doba i już służy komuś innemu!

Ledwo wieczorem napomknąłem kuzynowi o swoich motoryzacyjnych planach, by dziś koło 13:30 otrzymać informację, że ma kogoś zainteresowanego "207-ką". Niewiele myśląc zgodziłem się na kilkukilometrowy wyjazd do potencjalnego klienta, aby mu ją przedstawić.

Na miejscu okazało się, iż prezentacja auta praktycznie momentalnie przerodziła się w ofertę natychmiastowego kupna. Nie będąc na to przygotowanym próbowałem nieco opóźnić w czasie transakcję, ale twarde ultimatum wraz z proponowaną kwotą "odstępnego" przekonały mnie do kapitulacji. Po około 10 minutach od przyjazdu wyruszyliśmy wspólnie po pieniądze, żeby sfinalizować u mnie podpisanie umowy.

Podczas dopełniania formalności wyszło na jaw, że pośpiech wynikał z nagłej potrzeby zakupu samochodu spowodowanego poranną awarią Opla Corsy z 1997 r., zaś głównymi argumentami decydującymi o wyborze "Peżoka" były niebieski kolor lakieru, dwa zestawy kluczyków, dodatkowy komplet kół oraz ogólne poszanowanie pojazdu.

Nigdy dotąd nie widziałem u kupującego takiego zachwytu moim autem (zwłaszcza wyposażeniem), a absolutny szczyt nonsensu stanowiło negocjowanie ceny polegające na tym, iż chciałem zainkasować mniej niż wciskał mi nabywca.

Mam nadzieję, że Peugeot nie przyniesie mi wstydu i będzie dalej sprawował się tak samo dobrze jak przez ostatnie 3401 dni, w trakcie których przebył grubo ponad 66 tys. km.

Dzięki "sąsiedzkiemu" biznesowi wciąż pozostanie na okolicznych drogach oraz z tymi samymi tablicami rejestracyjnymi. Do tego też istnieje ogromna szansa, iż w miarę na bieżąco uda mi się śledzić jego losy, mogąc nadal opisywać je na łamach aWc.