Wyprodukowany w Tychach Polski Fiat 126p, który jako tzw. odrzut z eksportu trafił do Polmozbytu we Wrześni, skąd w marcu 1988 r. został zakupiony przez moich rodziców z symbolicznym przebiegiem 8 km. Jego znakiem rozpoznawczym był charakterystyczny kolor lakieru ”Grigio Oslo” oraz nietypowa dla wersji ”FL” karoseria przewidziana dla ”Maluchów” z lat 1977-1984.

W trakcie niespełna dwóch dekad mało intensywnej eksploatacji przejechał zaledwie 51 tys. km, a mimo to nie grzeszył bezawaryjnością. Na ogół borykał się z drobnymi i tanimi usterkami, choć niektóre były na tyle poważne, że istotnie zagrażały bezpieczeństwu podróżowania.

Po pomyślnym przygotowaniu mnie do kursu prawa jazdy za symboliczne 220 zł odsprzedany został kuzynce, która nie szczędząc serca oraz grosza zafundowała mu drugą młodość.

Efekty gruntownej renowacji nie przetrwały jednak długo, gdyż kolejnymi jego posiadaczami stali się młodzi ”rajdowcy”, będący miłośnikami donośnego brzmienia car-audio. Ci brutalnie testując wytrzymałość PRL-owskiej konstrukcji nie potrzebowali dużo czasu, by naruszyć dotychczasową bezwypadkowość pojazdu.

Niewiele później ”mały Fiat” trafił jeszcze w ręce lokalnego lakiernika, który kontynuując dzieło zniszczenia szybko doprowadził go do opłakanego stanu, mającego swój ponury finał na złomowisku.