Możecie się śmiać, możecie szydzić. My kierowcy dzielimy się jednak na dwie grupy jeżeli chodzi o podejście do własnych aut. Jedni traktują je przedmiotowo, drudzy - przywiązują się i uważają za członka rodziny, najlepszego przyjaciela. Ja należąc do tej drugiej grupy przeżyłem dziś coś dziwnego.
1,5 roku temu sprzedając swój pierwszy samochód czułem się jak gdybym oddał do schroniska ukochane zwierzątko. Tak, chciało mi się płakać i nie wstydzę się o tym napisać. 1,5 roku minęło, jest nowe auto a po starym zostały jedynie wspomnienia i zdjęcia. Dziś miałem jednak dziwny sen: Przyjechał jakiś gościu i od tak, jak to bywa w snach oddał mi moją Audiczke. Pamiętam jak nią jeździłem, środek wyglądał identycznie, co śmieszne przyśpieszając czułem te 15 koni mniej niż w Mazdzie oraz to, że kierownicą kręci się dużo lżej:D. Czułem się super śmigając po okolicy. Budząc się poczułem się jak człowiek, który wygrywa na loterii po czym orientuje się że to był tylko sen. Powróciło uczucie z dnia którego ją straciłem. Po odpaleniu komputera pierwsze co to obejrzałem jej zdjęcia... Mam nadzieje że to nie objawy choroby umysłowej:D
Pozdro dla wszystkich kochających swoje auta!