Znów tradycji stało się za dość! Zgodnie z wieloletnim obyczajem pierwszy poważny atak zimy ponownie przyniósł mi serię motoryzacyjnych utrapień. Tym razem nie były to problemy z rozruchem lub przemieszczaniem się, lecz całkiem coś innego.

Zajeżdżając wczoraj do pracy usłyszałem wydobywający się spod maski dźwięk pracującego na najwyższych obrotach wentylatora, który załączył się po 3-kilometrowej trasie mimo siarczystego mrozu. Co gorsza, po wygaszeniu silnika pracował on wciąż z taką werwą, że istniała realna groźba rozładowania akumulatora.

Identyczne zajście miało też miejsce 8 godzin później, gdy odpaliłem kompletnie wyziębiony motor, aby powrócić do domu. Szum wirującego wiatraka był obecny zarówno w trakcie rozgrzewania auta na postoju, krótkiej wycieczki po mieście, jak i (przez około 10 minut) po wyjęciu kluczyka ze stacyjki.

Zdenerwowany całą sytuacją zacząłem szukać pomocy w Internecie. Wertując posty zamieszczone na forum posiadaczy "207-ek" wyczytałem, iż kłopot najprawdopodobniej tkwi w uszkodzonym czujniku temperatury bądź zepsutym termostacie. Jako, że ich wymiana przerastała me umiejętności manualne, swą działalność naprawczą ograniczyłem do uzupełnienia ubytku płynu chłodniczego oraz zamówienia wizyty u elektromechanika.

Zgodnie z ustaleniami dziś z samego rana wyruszyłem zaśnieżonymi drogami do fachowca, by mniej więcej w połowie dystansu usłyszeć brak charakterystycznego pogłosu. O dziwo błoga cisza panowała również po wyłączeniu zapłonu i to pomimo kilkukrotnych prób. Nawet dodatkowo przeprowadzona jazda testowa jednoznacznie potwierdziła, iż z samochodem jest wszystko w porządku.

W obliczu zaistniałych okoliczności pozostało mi tylko zawiadomić speca o rezygnacji z jego usług, a samemu przystąpić do długofalowej obserwacji dalszego rozwoju zdarzeń.

Aż trudno uwierzyć, że przez drobny niedostatek chłodziwa w zbiorniku wyrównawczym oraz parę pęcherzy powietrza straciłem tyle nerwów, a niewiele brakowało, żeby także i pieniędzy.