Skoda Octavia II... już sama myśl o tym samochodzie wywoływała u mnie odruch niepokoju, niesmaku. Napiszę wprost - każda Skoda kojarzy mi się z motoryzacyjnym koszmarem. Zasadniczo jest dla mnie (co podkreślam - dla mnie - nie kieruję się stereotypami) synonim idealnego antysamochodu. Miałem kiedyś dwie Skody, jedna po drugiej. To było dawno temu - Skoda Favorit Forman (kombi) i Skoda Felicia Combi. To były najgorsze samochody, jakie mi się trafiły w mojej motoryzacyjnej przygodzie. O ile ta pierwsza wydawała się być dosyć wdzięczna, to ta druga to było nieustające pasmo nieszczęść. Generalnie ciągle mi się coś w nich psuło. Nigdy nie zdarzyło się, aby były one w pełni sprawne pomimo dokładanych starań. Wszystko w co w nich było wzbudzało moją niechęć, a czasem odrazę. Czasem po prostu pewna marka w żaden sposób nie przemawia do posiadacza i w życiu byście nie kupili samochodu spod znaku jednego producenta, bo tak i już. Znacie to uczucie (abstrahując od ogólnych opinii na jej temat). U mnie tą marką jest Skoda. Moje przygody ze Skodą wynikały z czysto racjonalnych kalkulacji - tanio, krótko, mały przebieg, w dobrym stanie i z zamiarem szybkiej zmiany na coś konkretniejszego i na długo. Wspomniane Skody niestety nie na każdym kroku dowodziły, że niski przebieg i zużycie to jeszcze nie jest wystarczający powód aby sprawować się w miarę bezawaryjnie (raz przytrafiła mi się nawet laweta).

Trafiła mi się podróż służbową Octavią II - długa, bo w jedną stronę 700 km. Skoda miała pod maską mocnego diesla 2.0 140 KM połączonego ze skrzynią 6-ką. Jej wiek - dwa lata. Wersja wyposażenia Skody nieznana, sedan. Posiadała piskliwe radio i manualną klimatyzację i pełną "elektrykę". Typowa flotówka. Skażony odrazą do Skody i niechęcią do Octavii wyprowadziłem samochód ze służbowego parkingu i ruszyłem w trasę.
I tutaj pierwsze zaskoczenie. Skodzina całkiem przyjemnie się prowadzi. Moc diesla bardzo przyzwoita. Auto pięknie zbiera na każdym biegu, turbodziura nie istnieje, silnik wyciszony naprawdę przyzwoicie. Wyskakuję na autostradę i rozwijam skrzydła. Skoda bez problemu i szybko osiąga prędkość 140 km/h i sunie jak po szynach. Dojeżdżam do samochodu jadącego ze zbliżoną prędkością i go wyprzedzam. Skoda bez ociągania i sprawnie rozpędza się do 160 km/h a ja tylko dotknąłem gaz! Dla mnie rewelacja. Silnik elastyczny i cichy, daje poczucie komfortu w wyprzedzaniu. Może nie jest demonem prędkości, ale do Octavii w sam raz. OK, jedzie się stabilnie, nic nie trzeszczy. Rzucam okiem na spalanie. I tutaj - gdybym sam tego nie doświadczył - nie uwierzyłbym. Skoda spaliła mi 5,98 l paliwa na 100 km/h, gdzie 4/5 drogi to autostrady lub ekspresówki, a moja prędkość była nie mniejsza niż dozwolona przez KRD. Jak to możliwe - nie wiem. Spalanie wyliczone w oparciu o tankowanie pod korek - trasa - znów pod korek. Ile ten silnik potrzebuje paliwa gdy jeździ się tylko pod drogach krajowych? Może 5 litrów? Bardzo, ale to bardzo ekonomiczny samochód, całkiem przyzwoicie się prowadzący i bardzo wygodny. Po 700 km trasy wysiadłem z Octavii tak jak do niej wsiadłem. Jest jednak i słaba strona tego samochodu. Wyciszenie wnętrza. Wspomniałem wcześniej, że silnik jest w miarę dobrze wyciszony i podtrzymuję swoją obserwację. Z przodu jest OK. Silnik nie hałasuje, nie słychać specjalnie hałasu z okolic nadkoli. Oporów toczenia prawie nie słychać. Jednak tył samochodu jest wyciszony fatalnie. Nieważne czy jechałem 120 km/h czy 160 km/h. Hałas dobywający się z okolic tylnej osi był tragiczny i w zasadzie nie wzrastał wraz z prędkością. Osiągał pewien poziom i tak już zostawało. Skoda była w pełni sprawna techniczne. Była pod tym względem bez zarzutu. Czasem nie mogłem się porozumieć swobodnie z Kolegą, z którym podróżowałem. Niektórzy złośliwie mówią, że wyciszenie wnętrza to tylko kwestia odpowiedniego poziomu głośności w radio. Nie w Octavii II. To jest pierwszy samochód, w którym pogłośnienie radia nie było w stanie zagłuszyć oporów toczenia, a wręcz wzmacniało hałas w samochodzie. To jest pierwszy samochód, w którym musiałem upewniać się co do mnie mówi Kolega podczas podróży ponieważ go chwilami nie słyszałem. Kolega siedział na prawym przednim fotelu pasażera... Kolejnym wyzwaniem była regulacja kierunku nawiewów. Do tego celu służy gałka obracająca się bez ograniczenia wokół własnej osi. Dostęp łatwy, ale piktogramy symbolizujące kierunki nawiewów upchnięte na powierzchni o boku 5x6 mm to jest pomyłka. Aby zmienić kierunek nawiewu musiałem się pochylać(!) i sprawdzać który piktogram odpowiada za odpowiedni kierunek nawiewu. Bardzo nieergonomiczne i niebezpieczne rozwiązanie.

Podsumowanie - samochód wygodny, bardzo ekonomiczny i bardzo pakowny lecz bardzo słabe wyciszenie tyłu powoduje, że na dłuższej szybkiej trasie podróżowanie nim jest uciążliwe. Plastiki - rzecz gustu - czarne, "suche" w dotyku, bardzo przeciętne chociaż dobrze spasowane.

Czy po przejechaniu 1400 km zmieniłem zdanie o marce Skoda? Nie - to nadal nie jest marka dla mnie. To nadal będzie dla mnie przykład jakiej marki samochodu nie chciałbym widzieć w swoim garażu. Skoda mi nie pasuje, a ten egzemplarz który miał szansę zmienić moje zdanie o tej marce nie zdołał tego uczynić. Być może surowe czarne wnętrze można zastąpić bardziej wyszukanym z lepszym wyposażeniem. Ale to nie w tym rzecz. Skoda jest nadal przaśna... lecz jednocześnie ekonomiczna i wygodna, jak Forman...

Na koniec dodam, że to jest moja subiektywna ocena. Nie twierdzę, że samochody spod znaku zielonej strzałki są złe. One po prostu całkowicie nie trafiają w mój gust. Tyle na dzisiaj. Pozdrowienia!