Dwuosobowa limuzyna.
Mimo, że 15-letnie autko, to wyposażeniem i komfortem jazdy nie ustępuje wielu współczesnym samochodom. Dlatego też go nie zajeżdżam, nie żyłuję, nie męczę, tylko służy mi do codziennej, spokojnej jazdy. Dbam, czyszczę, pielęgnuję z nadzieją, że jeszcze trochę nim pojeżdżę.

Co tam ma ciekawego:
Pod maską liniowa szóstka, przepłukana i zalana syntetykiem Mobil 1, pięknie brzmi, dużo pali.
W środku radio + CD, dwustrefowy klimatronik, podgrzewane fotele, komputer pokładowy pokazujący zakłamane spalanie i zasięg. Średnią prędkość i temperaturę pokazuje chyba dobrze.
Gałka skrzyni biegów zmieniona przez pierwszego (poprzedniego) właściciela na M-pakiet, chyba ironicznie. Chromowane obwódki wokół sterowania szybami i dziurą w dachu.
W całej kabinie nie ma ani jednego miejsca w którym można wygodnie schować butelkę wody, za to do schowka nie zmieści się nic większego niż mały zeszyt do zapisywania przebiegu i wydatków na paliwo. Ale już bez długopisu;)
Czarna skóra (choć nieco przetarta na podłokietniku i ręcznym) pięknie komponuje się z czarnym plastikiem, szczególnie przy wieczornym podświetleniu podłogi.
W bagażniku pełny zestaw oryginalnych narzędzi, co cieszy mnie bardzo. A prowadzi się tak dobrze, że kontrola trakcji to właściwie formalność (ale o tym przekonamy się dopiero zimą...).