Dawno mnie tu nie było... Oj dawno!

Skoda została sprzedana za niewielkie pieniądze, wysłużyła się. A ile przewiozła i ciągnęła! Zarobiła na siebie i pewnie jeździ dalej na zasłużonej emeryturze.

Pora na coś nowszego - "nowe" auto w rodzinie! Nieduże, z małym silnikiem, najlepiej dobrze znoszącym zasilanie gazem.
To tak słowem wstępu.

Znalazłem! Punto II, silnik 1.2 8V. Samochód blisko domu, nie trzeba wędrować. Z zewnątrz 2-3 niewielkie otarcia, bez śladów korozji. Nie ma śladów napraw blacharskich czy choćby malowania. Wnętrze zaniedbane, ale pod warstwą brudu nie widać przetarć wskazujących na na przebieg większy niż deklarowany. Oferta wygląda uczciwie. Jazda próbna, miłe zaskoczenie! Samochód prowadzi się nad wyraz dobrze. Bez dziwnych hałasów czy stuków. Fotele nie wygniecione i bardzo wygodne - sportowa wersja. Jedziemy do zaprzyjaźnionego warsztatu. Pełny przegląd i kolejna jazda próbna z fachowcem. Do wymiany tarcze hamulcowe, klocki i łącznik stabilizatora. Silnik jak i samochód w świetnej kondycji! Koszty zalecanych wymian do zaakceptowania, mieszczą się wraz z ceną samochodu w moim budżecie. Jestem zdecydowany na zakup.

Zapomniałbym! Pochodzenie pojazdu! Jak z bajecznych ogłoszeń, których tak wiele można przeczytać. Samochód garażowany, bezwypadkowy, z niewielkim przebiegiem, od pierwszego właściciela - osoby prywatnej. Tym pierwszym właścicielem oczywiście jest starsza pani! I tu właśnie pojawia się problem. Wszystko się zgadza, ale...

W momencie rozpoczęcia negocjacji co do ostatecznej ceny i przygotowaniu umowy kupna sprzedaży nagle starsza pani zmienia zdanie i NIE CHCE JUŻ SPRZEDAWAĆ SAMOCHODU!!!!!!!!
ROZMYŚLIŁA SIĘ!!!!!!
Zachowałem się jak dżentelmen i wszystkie słowa, które cisnęły mi się na usta zostawiłem dla siebie. Oględziny, jazdy próbne, wizyta na warsztacie - stracony czas!

Sprzedam, nie sprzedam, sprzedam, nie sprzedam...

Koniec, morału nie ma.