Jadąc wczoraj rano z Poznania do Berlina (5,5h niecałe 300 km!!! - a jechałbym dłużej, gdybym w Rzepinie nie zjechał na Słubice - Frankfurt) a raczej stojąc w wielokilometrowym korku zaczynającym się w Rzepinie rozmyślałem o naszych dzielnych: politykach, planistach, inżynierach i majstrach, słowem wszystkich odpowiedzialnych za powstawanie autostrad. Na marginesie dodam że na placu budowy autostrady z Poznania do Świecka nic się nie działo (tak, wiem było święto narodowe – i co z tego??)
Myślałem sobie porównawczo: otóż jak powstawały autostrady w Niemczech?
W roku 1949, w momencie powstawania RFN, na jej terytorium znajdowało się 2128 km betonowych, dwupasmowych autostrad odziedziczonych po III Rzeszy. Sytuacja taka trwała do 1953 roku, kiedy rozpoczęto budowę kolejnych kilometrów. I tak w 1953 roku wybudowano 3,3 km autostrad, a łącznie do roku 1960 423,3 km. W kolejnych dziesięcioleciach budowano jak następuje:
1960-1970: 1559,1 km
1970-1980: 2918,7 km
1980-1990: 1530,0 km
1990-2000: 798 km
2000-2007: 1016 km.

Rekordowe były jak widać lata 70-te – w roku 1973 powstało 430,5 km autostrad a w 1976 aż 465,5 km!! Powyższe dane uwzględniają przyrost długości autostrad, nie obejmują więc autostrad modernizowanych, poszerzanych i remontowanych. Gwałtowny spadek w latach 90-tych trzeba położyć na karb konieczności przerzucenia całych sił na remonty i modernizacje totalnie zaniedbanych pohitlerowskich autostrad na terenie byłej NRD. Dodatkowo, w ramach projektu zapobiegania korkom na autostradach w latach 2003-2007 zmodernizowano 1915 km autostrad. Należy oczywiście dodać, że gros istniejących dziś w Niemczech autostrad to drogi trzypasmowe, a nie dwupasmowe. Czy już pisałem, że za ich użytkowanie kierowcy (samochodów osobowych) nie płacą żadnego dodatkowego myta? Przy czynionym dziś założeniu, że wybudowanie 1 km autostrady (wg standardów niemieckich) to koszt rzędu 27 milionów € można to nazwać dużą troską państwa o obywateli.
Wniosek, jaki mi się nasunął jest taki że nasze opóźnienie wynosi tylko jakieś pięćdziesiąt parę lat! Kiedy mój syn będzie sporo po sześćdziesiątce będzie korzystał z dobrodziejstwa autostrad! A może za bardzo dałem się ponieść optymizmowi? Jak myślicie?