Zaniepokoiło mnie 3-4 razy tytułowe wrażenie. Przy dynamicznym ruszaniu obroty rosły niewspółmiernie do prędkości, jakbym miał skrzynkę CVT, ale poza tym wszystko było OK. Pierwsza pesymistyczna myśl: - Dogorywające sprzęgło wysyła pierwsze ostrzeżenia. :/
To już prawie 200 tys. km, z czego 90 tys. km po aglomeracji paryskiej. Po skłonnościach silnika mogę stwierdzić, że balzakowska dama, która tam pomykała Xantią, miała dość ciężką nogę. Sprzęgło miało już prawo zastrajkować.
Nic to. Zagłębiłem się w lekturę Service & Repair Manual (O, dzięki Ci, Haynes!), żeby sprawdzić co mnie czeka. E, chwila... Sprzęgło sterowanie jest staromodną linką. Jest i regulacja. A spróbuję, nie mam nic do stracenia.
Niestety, dostęp do regulacji... francuski. Trzeba było wywalić filtr powietrza, akumulator i porozłączać przewody brudnego powietrza. Przy okazji "przyszedł" świeży wkład filtra, świece i akumulator (stary jeszcze nie kląkł, ale sygnalizuje mi od wielu miesięcy, że jest mu ciężko).
Nastąpiło jednak porzucenie placu boju na kilka dni. Możliwe, bo Xantia ma niewielkiego zastępcę i stoi w garażu. Wreszcie miałem dobry dzień na grzebanie. W czeluściach komory objawiły się śrubki regulacji sprzęgła. W połowie długości zakresu. Popuściłem linkę (modląc się, żebym nie przesadził, wolałbym nie wyjmować klamotów jeszcze raz).
Chwila prawdy trwała dobre 40 minut. Po długim odłączeniu akumulatora trzeba było "nauczyć map" komputer wtrysku i zapłonu. Na początku potykał się jak dziecko. Pierwsze muśnięcie gazu, bu... silnik stoi. Udało się opanować huśtawkę obrotów i pojechaliśmy. Oj, po rozgrzaniu mocno niegrzecznie, bo podczas jednej jazdy trzeba "nauczyć" komputer jak najwięcej. Wszystkich obrotów, wszystkich obciążeń.
I najważniejsze - mam teraz sportowo krótko biorący pedał sprzęgła. Podoba mi się Biegi wciąż wchodzą bezszelestnie i jednym palcem, więc nie przesadziłem (yes!). No i sprzęgło przypierane do muru ZDAŁO! :D