ODA DO SAXO
Kiedy pierwszy raz na mym podjeździe się pojawiłeś,
Większego wrażenia na mnie nie zrobiłeś.
Mały, niebieski, o kanciastych kształtach…
Niestety mogłam wtedy pomarzyć o lepszych autach…
I nie raz ludzkie ręcę w Tobie grzebały,
Do życia wilokrotnie przywracały.
I wszystko znosiłeś jak na disela przystało:
Czy to ropę, czerwone czy olej z frytek się w Ciebie wlewało.
Po dwóch latach dzielnego służenia
Pozostawiłeś wspaniałe wspomnienia,
Które zostaną w pamięci ulokowane
Jako Filipa pierwsze autko ukochane
I jako moje pierwsze, wierne, do końca oddane…
I tak oto niestety dnia pewnego
Przyszło nam gotówkę wydać na coś nowego.
Bo ‘nie da rady’ mówili mi,
‘Byś mogła jeździć dziennie tyle mil,
Bo rdza już go dopada
I wszystko w nim już pada’…
‘Polepszymy Twój los’ mówili zabierając mi Ciebie.
A ja nie mogłam długo dojść do siebie,
Gdy o porzuceniu na szrot powiadomili,
Bez wyrzutów sumienia Cię spławili!
Serce pęka, bo na części będziesz rozkręcony,
A na koniec w kosteczkę zagnieciony…
Wierz mi jednak - gdy ujrzę niebieskie Saxo na drodze swojej,
Pomyślę o krążącej gdzieś tam duszy Twojej.
I powspominam Cię, serdecznie się uśmiechając ,
gdzieś tam łezkę z oka ocierając …



Zdolna mam kobitke