Zobaczywszy Brerrę i się zachwyciwszy, usiadwszy i poczytawszy, zadecydowawszy, że się przesiadawszy i samemu pojeździwszy...

Jako kobieta idealna mam jedną wadę: panicznie boję się prowadzić samochód...pomimo wielkiej chęci. Są chęci, są warunki ba! nawet prawko jest od 1999 roku (zaznaczam, że uczciwie zdane za trzecim razem)tylko z kierowcy d...! Podejmowałam różne próby zmiany tego stanu rzeczy i zawsze kończyło się na siedzeniu nawigatora (a że mapy też nie potrafię czytać to Mąż sprawił sobie malusią nawigację na szybce). Czuję się naprawdę z boku akcji. Jedyny plus: potrafię wykonać pełny makijaż, jedną ręką (dzięki lusterku po stronie pasażera),potem wyglądać jak człowiek i to wszystko na polskich drogach!

Ileż to razy podchodziłam to jazdy Bombowcem? O Matko! Pierwszy raz chyba po trzech miesiącach od kupna. Gdzie by mnie Mąż posadził na nowiuśkie, nieśmigane sprzęgiełko! Zabrał mnie wtedy na placyk i kazał się uczyć autka. Świetnie to sobie obmyślił - 1500 "ósemek" po których o mały włos nie zapaskudziłam Naszej Nówki i miał spokój ze mną na parę miesięcy...

A potem przyszedł czas na prawdziwą jazdę. I nagle drogi są takie wąziutkie, i okazuje się, że jestem jedyną babą, która żadnej dziurze nie przepuści, i że wyjazd ze skrzyżowania całkiem mnie przerasta: hamulec,sprzędło,jedynka, stop, wrzucić kierunek,rozejrzeć się,skręcić kierownicą, ruszyć nie szarpnąć, ruszyć nie stanąć,odkręcić kierownicę, dwójka,kurrrka dwójka,kurka a sprzęgło!!! gaz,gaz!!! I to wszystko na raz! A ponoć mój Mąż jest spokojny...

Ale dzięki Brerrce tu trafiłam, poczytałam, napaliłam się no i się chyba przesiądę...znowu...