Jestem poukładanym facetem - i to na wielu płaszczyznach. Lubię planować, bo bezpieczniej i pewniej czuję się, mając w głowie pewien zarys: niezależnie od tego, czy dotyczy studiów, pracy, związku czy też kupna samochodu. Ale moja mania planowania w przypadku samochodów nie sprawdza się, a jej fiasko przejawia się w tym, że jeszcze nie zdarzyło mi się kupić takiego samochodu, o jakim marzyłem...

Opel Sintra trafił w moje ręce dlatego, że przestał być komukolwiek potrzebny, a ja za swój główny cel obrałem sobie doprowadzić go do porządku. W pewny stopniu mi się to udało: samochód posłużył jeszcze przez parę miesięcy, nim za "groszowe sprawy" pojechał na drugi kraniec Polski.

Kupno Peugeota 206 było podyktowane kilkoma czynnikami: potrzebą i przemożną chęcią posiadania własnych czterech kółek; okazją pisaną od wielkiego "O"; moimi ówczesnymi, przeraźliwie skromnymi zasobami finansowymi. Marzyłem o autach zupełnie innych, tymczasem kupiłem czerwonego hatchbacka z okazałym przebiegiem i wymagającego coś niecoś szpachli. Lecz kiedy pojawił się pomysł o jego sprzedaży, pomyślałem z dumą, że może i wciąż jestem biedny - ale nie tak bardzo jak kiedyś! (szyderczy uśmiech) Dysponowałem już takimi środkami, które pozwalały na kupno fajniejszego samochodu. Wprawdzie wiedziałem, że ograniczę się do "Francuzów", chcąc kupić auto z rocznika zbliżonego do mojej "Megi", to jednak dostrzegałem pośród nich smaczniejsze kąski. Przewidywałem, że "w najgorszym wypadku" pokuszę się o Renault Megane II. Z tą różnicą, że w odmianie nadwozia hatchback, z dwulitrową "benzyną" albo dwulitrowym dCi.

A kupiłem Megane Grandtour...

Nie narzekam - skądże! Choć nie ziściły się jak dotąd moje motoryzacyjne mini (bardzo mini) marzenia, to nigdy nie żałowałem kupna czerwonego hatcha i francuskiego kombi z dieslem pod maską.

A Wy - spełniacie moto-marzenia i dajecie się ponieść chwili?