Nie jest tak, że nie podejmowałam kroków ku byciu Kubicą. Chciałam, marzyłam, pragnęłam. Po zdaniu prawka nabyłam Malucha i całując dowód rejestracyjny z moim nazwiskiem pełna wigoru usiadłam za jego sterami. Cóż jaki sprzęt taki Kubica...

Pasmo nieszczęść...Droga do mojej pracy wynosiła 6 km i była prosta jak drut bo wszystkie wyjazdy były w prawo a ja i tak byłam roztrzęsiona, że ledwo usiadłam za biurkiem. Pomijam fakt, że wyjechałam godzinę wcześniej aby nie spotkać nikogo na drodze i na parkingu. Z roboty już nici więc ok. 10 wzięłam wolne na resztę dnia... tylko, co? trzeba wrócić tą samą drogą! Ale nikt mi, kurka, nie powiedział, że jak się w jedną stronę miało wszytko w prawo to w drugą będzie wszystko w lewo!!! Masakra...Wsiadłam do tego Malucha a na zewnątrz raptownie ustała manualna produkcja prefabrykatów betonowych i oparta o łopaty czekała na dalszy rozwój wydarzeń... To mnie dobiło, zadziałały nawet receptory potowe na rzęsach. Ruszyłam jak na paliwie lotniczym, z hukiem, dymem i smrodem, żwir się sypał spod kół ale poszło... Potem było gorzej... Wyjazd z podporządkowanej w lewo, dobrze, że nie wylądowałam w rowie po drugiej stronie drogi. Potem nie zatrzymałam się na STOPIE bo bałam się, że go w stresie nie odpalę jak mi zgaśnie i na koniec popis kultury... Zjeżdżając z głównej zobaczyłam wyjeżdżającego sąsiada, a jako grzeczne dziecko wiem, że starszym należy miejsca ustępować,więc zrobiłam korek na kilometr i odkręcając szybę krzyczałam: "Proszę, proszę sąsiedzie niech Pan sobie jedzie"... Tragedia... Może gdyby mnie ktoś wtedy wziął pod swoje skrzydła to trauma poszłaby w niepamięć i dziś bym się nie czaiła na autko...