Od kliku lat. Był tym upragnionym, wymarzonym. Posyłałam łakome spojrzenia. Zwalniałam gdy dostrzegałam go na parkingu. Przyspieszałam, żeby dojechać na światłach. Korzystałam z każdej możliwej sytuacji.
WRZESIEŃ 2012,Jestem w auto handlu, oglądamy, wsiadamy, odpalamy silnik i …….zostałam przytłoczona ponurym widokiem. Machinalnie prawie w tej samej chwili, pomieszały się emocje, poczułam wielki zawód. Owładnęła mną rozpacz. To wszystko nie tak miało wyglądać.
W jednej chwili samochód stał mi się obojętny. Nie wiem jak to się stało i skąd mógł płynąć tak ogromny smutek i niechęć? Czułam, że jest połączony właśnie z tą marką. Samochodu oczywiście nie kupiłam i dalszych poszukiwań zaniechałam.
Od tamtego wydarzenia minęło pół roku. Mogę ponownie , bez emocji, podejść do wyboru, ale nie mam samochodu, który byłby tym upragnionym, wymarzonym. Żadnemu nie posyłałam łakomych spojrzeń.
Dziś cofam się myślą do tamtych chwili i jednocześnie żądam od siebie jeszcze jednego wysiłku. Każę sobie jeszcze raz dokonać wyboru. Niby nic ale jednak coś ten wybór hamuje, czuję opór.
Pytam się, czy mój wybór to nie czasami przysłowiowy „szklany dom”, nierealne marzenia o idealnym samochodzie. I wtedy nachodzi mnie myśl, że może za dużo oczkuję, powinnam mniej. I wtedy nachodzi mnie kolejny myśl, że od obecnego samochodu też nie oczekuje za wiele. Zatem może nie ma sensu ten cały zakup i dlatego tak trudno dokonać wyboru?