Niedawno odwozilam kolezanke do domu. Skret w lewo z podporzadkowanej, gesty ruch. Pojawlila sie luka w samochodach, wcisnelam gaz. Niunia radosnie trzepnela tyleczkiem i wcisnela sie w przerwe.
"No tak, fajnie jest byc pewnym swojego samochodu", uslyszalam westchnienie z fotela obok.
...
I tak oto jak grom z jasnego nieba splynela na mnie swiadomosc, ze przeciez - jezdze starym gruzem, 15 letnie auto to nie nowka z salonu, w ktorej oczywistym jest, ze nic sie nie popsuje...

A jednak.

Jakos ten samochod utwierdzil mnie w przekonaniu, ze stare gruzy za serce i dbalosc odplacaja bezawaryjnoscia na wielu tysiacach kilometrow. Daja pewnosc, ze wszystko w istotnej chwili zadziala tak jak powinno - silnik sie nie zadlawi, tylko wypusci samochod do przodu jak z procy, hamulce zatrzymaja mnie w odpowiednim miejscu a zawieszenie utrzyma w drodze, a nie wywiezie gdzies w pole.

Lubie swojego starego gruza