Dochodziło już wpół do 10 w nocy... Noc zapowiadała się na w miarę spokojną i bez większych przygód. Audica powoli sunęła się po wrocławskim asfalcie. Ot noc jak noc, a w tle sączy się VOX FM naprzemiennie przełączane z RMF MAXXX i ESKĄ. Wszystko zależy przecież od aktualnie granego utworu.

Tak z pracy kieruję się w kierunku mojej lubej, a przed sobą mam jeszcze parę kilometrów. No to rozpędzam się do stosownej prędkości, tempomat, lewy łokieć pod szybę i jadę przecinając ciszę miasta. I tak było do momentu kiedy nie dojechałem do świateł...

... W lewym lusterku zobaczyłem dziwnie znajome światła, a na dodatek ta barwa. Cóż kiedyś coś takiego widziałem bardzo często, ba! Sam zakładałem! W końcu to są żarówki OSRAMa imitujące ksenon, które kiedyś zakupiłem i założyłem. Na dodatek ten układ lamp, nie może być. No ale jednak, po chwili auto praktycznie zrównało się ze mną i akurat się zapaliło zielone kiedy przez chwilę się przyjrzałem. Ten kierowca, to auto, te lampy (Poliftowe od Vectry B wcisnięte w przedlift) i ta barwa, do tego kiedy mnie wyprzedził to zauważyłem kamerkę cofania w tylnym zderzaku, ramkę Opel Przemkowska i... Ten numer rejestracyjny! Zgadzało się!

Właśnie moją Audynę minęła moja stara Viki! Kupujący nie musiał zmieniać numeru, bo jest zameldowany we Wrocławiu... I momentalnie banan na twarzy ale nie, nie stracę tej szansy oglądania mojego ukochanego starego Opelka. Szybkie wkręcenie w obroty i przez kolejne parę kilometrów radośnie goniłem swoją starą Vectrę, w tle leciały "Wilki - Na zawsze i na wieczność", a mi przed oczami migały wspomnienia związane z tym autem.

Nawet nie myślałem, że tak się zwiąże ze swoim pierwszym samochodem oraz ze wspomnieniami tych wszystkich przygód, wypadów i ludzi którzy ze mną siedzieli przemierzając świat w tych czterech kołach ze znakiem Harrego Pottera

Jednak najlepsze co widziałem to ten stan w jakim była. Zadbana jak w dniu kiedy ją sprzedałem, widać że właściciel aktualny dba o nią tak samo jak była dbana w mojej rodzinie.

Może to się wydawać głupie ale myślę, że zrozumie mnie każdy kto spotkał swoje stare autko (I to jeszcze swoje pierwsze!) na drodze.

I tak radośnie sunąłem za Vectrą, aż w końcu na rondzie odbiła na inny zjazd niż ja miałem docelowy... Mimo to miło było jechać za własnym samochodem. Ten moment nostalgii poprawił mi humor na resztę nocy.