Ford Escort MK6, przywędrował do mojej rodziny z Belgii (do niedawna pod prawą tylną lampą widniała nazwa Belgijskiego salonu, z którego wyszedł "Vandermissen Gent") w 1994 lub na początku 1995 roku, miał go mój dziadek, ojciec, wujek...aż w końcu trafił do mnie. Samochód jest "składakiem", no ale tak się kiedyś sprowadzało samochody. Essi jest powypadkowy, ale nie wiem dokładnie, co i kiedy było robione, najważniejsze że blacha trzyma się całkiem nieźle i jedzie prosto, nie próbuje się rozjeżdżać w dwie różne strony etc. Silnik 1.4 na jednopunktowym wtrysku, który nie powala na kolana ani osiągami, ani ekonomią, ale za to nie pali oleju i (odpukać w niemalowane) jest w miarę bezawaryjny, mimo przeszło 230 tysięcy km oryginalnego przebiegu, choć trzeba przyznać że na trasie nie pali zbyt dużo (6,5l przy bardzo częstym wyprzedzaniu i prędkościach rzędu 110-140 km/h). Jak na swój wiek, jest bardzo dobrze wyposażony, posiada elektrycznie sterowane szyby i lusterka, podgrzewanie przedniej szyby (tylnej oczywiście też), szyberdach (manualny), welurową tapicerkę, fotel kierowcy regulowany w dwóch płaszczyznach, alarm, centralny zamek, do full opcji brakuje mu chyba tylko klimatyzacji i abs-u.

Nie był to może bardzo dobry wybór, ale też nie najgorszy. Przeżył jedną stłuczkę (czego efektem był przedni błotnik w lekko innym kolorze) i miał robioną uszczelkę pod głowicą. Nie był oszczędzany ale mimo to spisywał się całkiem dobrze, niestety ruda dała się mocno we znaki i wymagał takiego zastrzyku finansowego, że nie było mnie stać na ratowanie go.

Kupiony za 100 złotych polskich, zrobiłem prawie 5 tys km w ciągu 2 miesięcy i sprzedałem za 4 razy tyle za ile kupiłem. Silnik i zawieszenie były w stanie bdb, ale blacha była tak podła, że nawet nie myślałem o ratowaniu budy.

Bardzo przyjemny samochód, wyróżniający się z tłumu. Był przyjemny i ekonomiczny do czasu, w okolicach zimy zaczęły go nękać nie przerwane usterki instalacji elektrycznej,ciągle coś nowego wychodziło. Spalanie w zimie, przy oszczędnej jeździe, po mieście na krótkich trasach potrafiło wynieść przeszło 23 litry, ale w momencie gdy (nie sprawdzałem tego dokładnie, tak więc nie mogę powiedzieć czy na 100%) uszczelka pod głowicą powiedziała do widzenia, sprzedałem ją.

Kolejny samochód, który bardzo dobrze wspominam. Kupiony od profesora Uniwersytetu Opolskiego. Wyposażony w seryjne wspomaganie, radio bodajże Panasonic, multilocka i 82 konny silnik 1.5 GLE. Aż się łezka w oku kręci, przez 10.000 km, zero jakichkolwiek niespodzianek.

Jeden z samochodów, z których byłem najbardziej zadowolony. Kupiłem go od pierwszej właścicielki w lipcu 2010 z przebiegiem 38.000 km. Zjeździłem praktycznie bezawaryjnie (kilka (bodajże dwie) drobnych awarii, które wcale nie unieruchamiały samochodu), prawie 12.000 km (sprzedany tuż, tuż zanim zegar wybił 50.000 km), niestety dnia 3 marca 2011, miałem stłuczkę i go sprzedałem, a żal mi go strasznie, był nie zawodny.