Można rzec, całkowita zmiana koncepcji. Po przygodzie z niemieckim kombi klasy średniej i japońskim hatchbackiem klasy kompakt przyszła pora na francusko-włoskie coupe klasy gran turismo. Na auto zaprojektowane i zmontowane u Pininfariny skusiłem się z kilku powodów...

...jest to samochód niezwykle urodziwy, wyjątkowo niszowy, bardzo wygodny, nieszczególnie drogi, a do tego bazujący na popularnym modelu, co obniża koszty. Dodam, że wybierając lwa, na stereotypy nie zwracałem uwagi :)

Fabinę użytkowałem jedynie przez kilka tygodni, ale - jak to w samochodach służbowych bywa - zdążyłem zwiedzić nią trochę świata. Jak na autko do miasta, Skodzina całkiem nieźle sprawdzała się w trasie. W wyposażeniu nie miała nawet radia, więc musiałem jeździć ze swoim :)

Fotki zrobione w trasie i w pracy, na porządną sesję niestety nie starczyło czasu...

Samochód, o którym myślałem jeszcze zanim zawitałem do szkoły nauki jazdy, więc tak naprawdę było to moje pierwsze spełnione marzenie motoryzacyjne. Corolla była mała, lekka, szybka i niezawodna, na dodatek miałem przyjemność użytkowania bardzo ciekawej odmiany. Przez jakiś czas służyła mi podczas pracy na terenie całej Polski, kręciła wtedy przeszło 1000 km tygodniowo. Potem stopniowo jeździłem nią coraz rzadziej, w końcu przyszły kryzysowe czasy i zdecydowałem się ją sprzedać.

I jeszcze kilka słów o edycji G6R – to unikatowa wersja, którą sprzedano w liczbie 2500 sztuk na całym świecie (w Polsce nie była oferowana), a która wyróżnia się na tle zwykłych odmian lekkim ospojlerowaniem nadwozia, aluminiową maską, lekkimi felgami, szerszym ogumieniem, 6-biegową skrzynią, ładniej wykończonym wnętrzem z czerwonymi zegarami, czerwonymi pasami i usportowionymi fotelami, usztywnionym zawieszeniem, rozpórką kielichów, tarczą przy każdym z 4 kół oraz bogatszym wyposażeniem standardowym.

Co ciekawe, wypuszczenie na rynek tej limitowanej edycji było związane z homologacją niektórych podzespołów (m.in. aluminiowej maski) do legendarnej Corolli WRC – Toyota musiała użyć elementów w aucie seryjnym, aby zaimplementować je do wersji rajdowej.

Pierwszy własny samochód, pierwsze kilometry jazdy bez "elki" na dachu i pierwsze lata zagłębiania się w tajniki eksploatacji auta. Passat służył dzielnie, woził mnie do szkoły, do znajomych, w trasy krótkie i długie, załapał się nawet na przeprowadzkę, podczas której okazał się bardzo przydatny.

Wyglądał może staroświecko i miał minimum wyposażenia, ale był niesamowicie przestronny, wygodny (po 11-godzinnej jeździe wysiadłem z niego i z braku innych zajęć poszedłem na rower), a do tego wymagał niewiele troski i był śmiesznie tani w użytkowaniu. Słowem, wdzięczny wół roboczy. Miło go wspominam :)