Moja Foka

Auto w ciekawej wersji wyposażeniowej:
- klimatyzacja manualna
- radio/CD (rzadkość dla tego rocznika auta)
- 16-calowe aluminiowe felgi
- plastikowe nakładki na progi
- światła przeciwmgielne
- 4 poduszki

Następca Almery N15, niektórzy twierdzą, że ze względu na miejsce produkcji (Sunderland, Anglia) bardziej awaryjny niż poprzednik. Ja osobiście tego nie zauważyłem, miał wręcz mniej kosztownych awarii niż poprzednie moje auto ze "stajni" Nissana. Były jedynie małe problemy z elektryką usunięte przez fachowca. Przez ponad 90 tys. km praktycznie same wymiany materiałów i części eksploatacyjnych (klocki, tarcze, przednie amortyzatory). Auto mogę śmiało polecić (mimo że sam już nim nie jeżdżę), również silnik, którego jedyną wadą jest pojemność pociągająca za sobą stosunkowo wysokie stawki ubezpieczenia OC. Jednak z drugiej strony jest to jednostka bardzo trwała bo mało wysilona (110 KM z pojemności 2.2). Ma jeszcze jedną zaletę: łańcuch rozrządu wytrzymujący w normalnych warunkach ok. 300 tys km. Jak dla mnie silnik był wystarczająco dynamiczny, jednak jego zalety było można docenić głównie w trasie. W miarę oszczędny, choć nie dorównujący spalaniem najoszczędniejszym dieslom. Mierzone i spisywane na jednym z portali przez 4 lata spalanie osiągnęło wartość średnią 6,3 l/100 km (z przewagą jazdy w mieście). Jazda wyłącznie miejska 7-7,5 litra, na trasie przy w miarę spokojnej jeździe auto spalało niewiele ponad 5 litrów.

Ostatni jak do tej pory z moich benzyniaków. Auto ładne, w latach 90-tych posiadał moim zdaniem jedną z ładniejszych sylwetek w swojej klasie. Dość niezawodne choć przez 7 lat użytkowania awarie się niestety zdarzały. Silnik jak na pojemność 1,4 i moc 75 KM wyjątkowo żwawy, przy stosunkowo niedużym apetycie na paliwo. Trasa 6-6,5 l, miasto ok. 9 l. Zawieszenie dość komfortowe i nieźle trzymające się drogi