Cinquecento 900 S.

Historia auta jest zagmatwana, ale w skrócie wygląda następująco:

Cienkiego znałem już od dawna, dość powiedzieć, że widziałem go po raz pierwszy chyba w 2005 roku. Był wtedy świeżo po wyciągnięciu z garażu. Właścicielka zmarła. Toczyły się sprawy spadkowe, autko kurzyło się stojąc przy jednej z głównych ulic Warszawy.
Zaoferowałem wtedy, że chętnie go odkupię w razie czego.
Pożyjemy-zobaczymy - powiedziała ciotka i o sprawie zapomniałem. Ona zresztą też.
Raz na jakiś czas przejeżdżałem koło niego, auto stało tak, jak zostało postawione i stanowiło trwałą ozdobę podbudynkowego parkingu.
Widując się raz do roku z ciotką, pytałem co i rusz o autko. Odpowiedź była niezmienna, jak
za pierwszym razem.

Jakoś na początku listopada zaatakowałem ponownie.

Odpowiedź była zgoła odmienna: - W sumie możesz go wziąć, interesowała się nim straż miejska, poza tym jak jeszcze trochę postoi, to rozwieje go wiatr

Kując żelazo póki gorące, szybko dopełniliśmy formalności, (auto miało już czystą kartotekę i uporządkowaną papierologię), zapłaciłem za cienkiego 10 złotych; (koszt ksero wszystkich kwitów sądowych), otrzymałem plik dokumentów i tym sposobem stałem się posiadaczem tegoż pojazdu.

Tak więc włoszczyzna wspomniana w tytule, jest najlepszą jaka mogła mi się trafić w relacji
cena-ilość :D

cdn...