Kwestia zaufania do kierującego, jadąc z moją siostrą nawet chowam łokcie i czekam kiedy skasuje lusterka, o wdepywaniu podłogi pasażera nie wspomnę, od czasu jak ja zacząłem obserwować pasażerów jadących ze mną zmienił się styl mojej jazdy, warto popróbować i poobserwować.

przerabiam ten twój syndrom za każdym razem jak jedziemy razem, a to denerwujące

Do katest123: zgadzam sie z Toba... jest to jednak czasami silniejsze niz zdrowy rozsadek

"kierujący" w tej sytuacji też nie czuje się zbyt komfortowo zwłaszcza kiedy słyszy nie potrzebne uwagi które na pewno dekoncentrują...

Moja żona ma permanentny syndrom kierowcy. Jak prowadzę to nie jestem w stanie przejechać 100m, zanim nie usłyszę kilku uwag w stylu: za szybko jedziesz, zwolnij, to miasto, nie hamuj tak itp.... Mówię wam, masakra.
Ja tam nie mam z tym problemu pod warunkiem że jadę jako pasażer ale nie swoim autem

normalka - ostatnio poprosiłem koleżankę aby mnie odwiozła po nocnej imprezie moim autkiem!! TRAGEDIA!!! dziewczyna jechała dobrze ale moje odczucia jako pasażera okropne - chyba każdy tak kto rzadko jeździ jako pasażer...

Do -Marek-: Dokładnie o tym samym pomyślałem jak przeczytałem wpis .

Jak jadę jako pasażer z przodu, zwłaszcza z mało doświadczonym kierowcą(sam nie mam dużego stażu za kierownicą, ale jednak ), wciskam za niego hamulec, zastanawiam się czy wyhamujemy, upewniam się przed manewrem itd. Czasem też daję jakieś rady od siebie, np. jak ja bym to zrobił, jak coś mi się nie spodoba .
Z tyłu jest o wiele lepiej, nie zwracam praktycznie uwagi na drogę i się uspokajam .

Ziółka niepotrzebne ale zacznij prowadzić w myślach swoistą zabawę - co JA bym w danej sytuacji zrobił , jakie błędy są popełniane , przy założeniu zera tolerancji dla podwożącego. Pozdrawiam

Mnie krew zalewa gdy czasem jeżdżę z ojcem i jak on jeździ rozpędza auto a potem luz normalnie ręce mi opadają najlepiej jak każdy sam prowadzi swoje autko myśle że u każdego tak jest

Ja myślę że duże znaczenie dla komfortu podróżowania kierowcy jako pasażera ma zaufanie do prowadzącego auto, im ono większe tym komfort większy, ale nie da się ukryć że odruch wciskania nogi w podłogę tak czy siak zostaje
pozdro

Zawsze można usiąść z tyłu!

Moim zdaniem to jednak kwestia przyzwyczajenia bądź zaufania do umiejętności kierowcy. Jadąc z bratem jestem spokojny natomiast kiedy prowadzi mój ojciec pomagam mu hamować

Do -Marek-: siadanie z tylu jeste pewnym roziwazniem. Pare razy sprawdzilem jadac w daleka trase. Faktycznie czlowiek spokojniejszy moze i tym razem zasiade z tylu na czas tych "dowózek" :D

Do Ewcik39: poporsze Grzesia to nam przyniesie do biura ;]

Mam to samo. Jazda po stronie pasażera to ciągłe zmaganie z myślami, że praktycznie każdy aspekt jazdy można by wykonać inaczej. Inaczej, czyli oczywiście lepiej. A to kierowca jedzie za szybko, a to za wolno, za późno hamuje, za blisko krawężnika, itd. Taka jazda jest zdecydowanie bardziej męcząca niż prowadzenie samemu.
A żeby od tego uciec, lepiej jest siadać na tylnych siedzeniach

Ja jeszcze nie mam takiego syndromu, może za krótko jeżdżę...
Ale co do technik relaksacyjnych, polecam valerin :D żart:D

Do lawender: swietny komentarz dzieki a propos zlosliwosci ... bywam taki rowniez. pewnego roku jak jechalismy nad morze ze znajomymi moja asterka przewietrzylem troche towarzystwo ... jechalismy w nocy bylo chlodno. wczesniej mieli uwagi wiec otworzylem okno kwitujac stwierdzeniem ze w nocy nie widze a tam bylem juz pare razy i pojedziemy na wech ... grzecznie siedzieli przez dalsze 400 kilometrow

Hehe Bardzo trafne opisy. Ja co prawda miewam pewne lęki, kiedy przychodzi jeździć mi jako pasażer... Żony. Nie krytykuję jej techniki, nawet uważam że prowadzi auto bezpieczniej ode mnie. Obiektywnie mogę powiedzieć, że jest dobrą kierowniczką.

Czasem mam wrażenie, że odbijemy od prawego krawężnika, wpadniemy w przydrożny rów czy zostawimy koło na poboczu. Najlepsze to, że to tylko moje złudzenie. Siedząc po prawej stronie inaczej postrzega się krawędź

Blady, zzieleniały z auta nie wysiadam więc nie jest źle. Chciaż moje oczy latją na prędkościomierz i obrotomierz. Dobijająca jest świadomość, że tak naprawdę jest się zdanym na łaskę kierowcy.

A propo syndromu kierowcy...

Kolega od kilku dni dojeżdża do pracy autobusem. Wracając przeważnie staram się go podwieźć do domu. Jest on zwolennikiem dużych (w sensie długich) aut. Sam posiada kombi BMW, który złośliwie nazywam karawanem. Zwracał mi już uszczypliwe komentarze, jakie to niebezpieczne są małe samochody. Kiedy jeździłem Dogem Nitro był pod wrażeniem, gdy teraz miał wsiąść do Małej Mychy widziałem strach w jego oczach.

Nie sądziłem, że aż tak bardzo będzie spięty. Wyjeżdżam z parkingu na prawy pas, następnie trzeba przeciąć trzy, aby zająć czwarty - lewoskręt. No to kierunek i z wyczuciem zdaję się na życzliwość innych kierowców. Jeden z nich zagapił się i zajechał mi drogę. Reakcja kolegi z pracy zaskoczyła chyba jego samego. Wyrwał się niczym pies przy płocie do mojej kierownicy i walnął z całej siły w klakson.

Spojrzałem na jego spocone czoło w 5min jazdy i aż się przestraszyłem. Te kurwiki w przekrwionych oczach... Facet wyglądał jakby w transie.

Trochę celowo podgrzałem atmosferę gwałtownie hamując przed światłami, kwitując to stwierdzeniem o słabych hamulcach i braku ABS

Wiem... jestem złośliwy.

Do ALEXANDREX: zawodowym kierowca nie jestem na pewno tez sam popoleniam bledy na drodze. Moze swoje robi to ze w ciagu 11 lat przejechalem juz jakies 600000 kilometrow. Sam nie wiem w kazdym badz razie nie czuje sie komfortowo z prawej strony

jak jesteś kierowcą zawodowym to po góra dwóch dniach(jeśli kierujący jest cały czas ten sam)..wyloozujesz się ;-}..jak nie,to wyrazy....;-}

Brrr... "[ciach]o ^!ch!^amowaniu [ciach] juz nie warto wspominac."

Przepraszam

Do fjerzy: dokladnie te same odczucia. psychika ludzka jest niesamowita

To co piszesz, jest moim wewnętrznym, bardzo rygorystycznym papierkiem lakmusowym na pozostałych kierowców. Wszystko zaczęło się od dnia, kiedy dostałem prawo jazdy i mój ojciec (zawodowy kierowca) powiedział mi, że jeśli będę jechać samochodem z kolegami, to on by wolał, żebym starał się robić wszystko żeby być kierowcą tego pojazdu - on wtedy będzie spokojniejszy. W moim dosyć już długim życiu za kółkiem znałem tylko trzech kierowców, którzy w mojej ocenie, gdybym miał wybór to dobrowolnie bym im oddał kierownicę i sam siedział z boku. To był mój ojciec; kolega ze szkoły ale jeszcze przed studiami i kierowca autobusu wycieczkowego w jednostce wojskowej w Międzyzdrojach. Mam też bardzo duże zaufanie do swojego zięcia. Natomiast jazda z innymi kierowcami powoduje reakcje jakie podajesz. Oczywiście nie znaczy to, że ja sam jestem aż tak wyśmienitym kierowcą, ale moja psychika reaguje tak jak to opisałem.

to jest chyba normalne wśród kierowcy który siedzi obok i nie może kierować.
Ostatnio byłam u kuzynki w wawie i jeździliśmy jej samochodem, w pewnym momencie mówi: Emi możesz ze mną nie jeździć wzrokiem (ja każdy ruch wykonywałam jak bym miała to ja kierować)walczyłam z sobą by nie jeździć z nią