Trasa Warszawa-Rzeszów-Warszawa zamknęła, przy okazji wiezienia nas na święta, pierwszy tysiąc kilometrów.

Do Rzeszowa jechaliśmy w cztery osoby, bo przy okazji załapała się z nami dwójka pasażerów. Auto mimo dodatkowych kilogramów obciążenia nie straciło swojej zrywności, pobiłem nawet, na S-7, mój prywatny rekord - 170km/h. Tuż za Radomiem dopadła nas mgła. Idealna chwila, by przetestować, czy światła przeciwmgłowe działają - ha, bez zarzutu. Przyczepiłem się do kupra jakiejś ciężarówki i tak sobie, stabilnie, 70km/h wlekliśmy się dobre 60km. Później chwila przerwy i znowu mgła jak mleko. Prędkość, z którą dało się jechać prowadząc cały peleton, to max 60km/h, mimo że mam dobry wzrok, nie czułem się pewnie jadąc szybciej, stąd moje gratulacje dla kolegi, który jak tylko dorwał kawałek prostej, wyprzedził mnie i wyrwał ok 90km/h. Już się nie zobaczyliśmy. Całość zajęła nam równe 5 godzin.

Z powrotem pojechaliśmy w temperaturze ujemnej, dla odmiany, z nowym gadżetem - nawigacją, którą dostałem na urodziny i już we dwójkę. Trasa tylko na początku była zaśnieżona, im dalej na północ, tym "czyściej". Nawigacja, przyjemny bajer, przydatna szczególnie przy wyprzedzaniu (sprawdzałem sobie, jak daleko do następnego zakrętu). Mgła też uderzyła kilka razy, ale tylko na krótkich odcinkach, przy okazji serdeczne pozdrowienia dla dwójki mieszkańców Iłży, którzy szli w tej mgle, jezdnią, ubrani całkowicie na czarno. Do Warszawy dojechaliśmy w równe cztery godziny.

Całe święta przejechane na jednym baku. Pod koniec trasy jeszcze przestraszyło mnie auto, moment, w którym włącza sie rezerwa (połączony z długim piknięciem), pokrył się idealnie z momentem wyprzedzania na ekspresówce. Teraz czas na poświąteczną kąpiel, brudas już zaczyna się kleić...