Dzisiejszy dzień, (w sumie już od wczorajszego popołudnia) był dość stresujący.
Dostałem wczoraj telefon od szefa o spowodowanych chorobami współpracowników brakach kadrowych, co w rezultacie, przełożyło się na dodatkowe obciążenie pracą zarówno mnie jak i moje wozidło marki Peżot.

Nie jest żadną tajemnicą, z zawodu jestem listonoszem a z samochodu korzystam głównie celem przetransportowania tyłka i korespondencji na obsługiwany rejon oddalony o około 6km od urzędu. Dziennie w pracy pokonuję około 12-13km.

Tymczasem zostałem przemianowany na kila dni na stanowisko pracownika powiedzmy, potrzebnego o różnych porach w różnych częściach miasta - głównie zawożenie siatek wypchanych listami doręczycielom bez samochodów, zbieranie poczty z różnych firm mających coś do wysłania.
Dla pojazdu to prawdziwa męczarnia. Postoje co kilkaset metrów, dziesiątki przekręceń kluczyka w stacyjce na godzinę.
Trzask drzwi i bagażnika co kilka minut przez bagatela 7 godzin.

Pełen zapału i z uśmiechem na twarzy... eeee to znaczy bez zapału, zestresowany, wnerwiony i czarnomyślący ruszyłem do roboty. Tylko Peugeocik jak zwykle z przodu radośnie uśmiechnięty.

Niestety nie pokonałem stresu, który przekłada się na braki w skupieniu na otaczającym środowisku miejskim. W połączeniu z zasłoniętą paczkami tylną szybą stało się zło.

Cofając wjechałem prosto w latarnię.

Na całe szczęście tylko na półsprzęgle, więc siła uderzenia nie była kolosalna a zderzak pochłonął większość newtonów. Jednak nawet lekkie wgniecenie na klapie oraz pęknięta blenda z logo nad tablicą rejestracyjną skutecznie zablokowały dostęp do bagażnika oraz uszczuplą mój portfel.
Bagażnik co jak co ale jest mi potrzebny a opcja dostępu za pomocą tylnej kanapy nie należy do najwygodniejszych.

Tak więc oto rysa na szkle - czyli pierwsza kolizja 206 w moim wykonaniu. Wszystko przez stres. Stres jest bad. Pozdrawiam.