No i dziś pożegnałam się z Bordowym Bęcwałem.
I łezka była.
Przynajmniej może jeszcze jakiś czas pojeździ u nowego właściciela.

Na pamiątkę po Bordowym wrzucam ogłoszenie sprzedażowe z 'fb'. Jakoś na ten błyskotliwy tekst marketingowy nikt się nie skusił

"Sprzedam Fiata Uno Fire, rocznik 2000. Maszyna nie do zdarcia, wprawi w zakłopotanie (a może i osłupienie) niejednego posiadacza Mercedesa, czy innego BMW. Auto z duszą i charakterem, w sam raz by zaimponować dziewczynie, która nie osądza potencjalnego partnera po pozorach jeno. Klasa sama w sobie - kto raz wsiadł, już nie wysiądzie. Na trasie spokojnie 140 km/h i nie wibruje. Na karoserii korozja tu i ówdzie (ale niewiele), ale to w sumie nawet lepiej, bo to partyzanckie takie, offowe oraz na przekór dulszczyźnie i filisterskim mitom, którymi jak wiadomo wypada gardzić. Polecam. Tanio. Zachęcam. Proszę."

Na początkową cenę też nikt się nie skusił. Koniec końców oddałam go za niewiele większą kwotę, niż oferował mi handlarz częściami. Z drugiej strony poszedł raczej w dobre ręce i może jeszcze powącha trochę asfaltu zanim zostanie dawcą organów. A przez dwa lata wymieniłam w nim sporo części - właściwie za kwotę trzy razy większą niż ta, za którą go sprzedałam. Niech mu droga lekką będzie.