Jeremy Clarkson bez cienia wątpliwości należy do wąskiej grupy ludzi, których nie wzrusza społeczny lincz, a wątpliwy czar rzucany na naród Brytyjczyków w opublikowanym jakiś czas temu felietonie z pewnością przysporzy mu jeszcze więcej "fanów". Tak czy inaczej, lektura jego felietonu uwypukliła podobieństwa między naszymi krajami. W Polsce stereotypowo klasyfikujemy dwa typy kierowców super aut. Pierwszy to podstarzały koneser z kryzysem wieku średniego, drugi jest młodym metroseksualistą z szemraną przeszłością. Jest więc jak w Wielkiej Brytanii - generalnie ich nie lubimy. Nie zagadujemy właścicieli owych eksponatów żeby nie pomyśleli, że auto robi wrażenie (wyjątek - auta z naklejkami Top Gear - każdy chce być bohaterem sesji). Max na co nas stać to szybka fotka na parkingu podczas nieobecności właściciela, opublikowana później na wybranym serwisie społecznościowym. Podobnie jak Brytyjczycy, w drodze nie przepuszczamy właścicieli super aut, dusząc 89 pozostających przy życiu koni byle tylko pokazać "na co nas stać". Pobieżna obserwacja ujawnia więc, że jesteśmy całkiem podobni do "Brytoli", a to czyni Clarksona komentatorem polskiej rzeczywistości drogowej. Kwitując, kiedy widzę pana w średnim wieku w szarym 911, obstawiam że wreszcie stać go na spełnienie chłopięcych marzeń, a grube drzwi z szybą bez ramy skutecznie izolują go od utryskliwych komentarzy. Liczę, że i mnie będzie kiedyś stać. Kupię sobie czerwone. Pozdrawiam!