W czerwcu minął rok od momentu spotkania z moim Renault Scenic. Trochę spóźnione podsumowanie rocznicy, ale ostatnio tyle się dzieje…
W maju straciłem pierwszego Scenica po ataku rozjuszonej Vektry. Po otarciu łez ruszyłem na łowy. Cel: druga generacja. Silnik: nie mniejszy niż 2.O najlepiej z TURBO, w ostateczności diesel. Miesiąc zajęło mi odnalezienie właściwego egzemplarza. Oględziny samochodu kilkadziesiąt kilometrów od domu – niezła wyprawa. Jazda na miejsce z „nieco” zbyt ryzykownie jeżdżącym kuzynem. Po kilku jeżących włos na głowie wyczynach wiedziałem, że jeśli chcę wrócić do domu cały to musze kupić ten samochód. Renault Scenie rocznik 2004, 2.0 12v, pierwszy właściciel, bezwypadkowy, garażowany, przebieg 83tys. km. Na miejscu niespodzianka! Wszystko się zgadza! Auto zadbane, w świetnym stanie technicznym. Kupiłem.
Po roku przejechałem 17 tys. km. Był czas przywyknąć. Scenic II w porównaniu z pierwszą generacją stał się jeszcze bardziej komfortowy, lepiej wyposażony i wykończony, pewniej się prowadzi. Schowków przybyło niewiele, ale już Scenie I bił pod tym względem konkurencję na głowę. Samochód pokonał jedną trasę powyżej 400km z kompletem na pokładzie i pełnym bagażnikiem. Spisał się świetnie. Regularnie raz w miesiącu jeździmy nim w rodzinne strony 300km w jedną stronę (250 to autostrada). Blisko 50% przebiegu to miasto i dojazdy do pracy. Spalanie średnie 10 l/100km. Jak do tej pory bez poważnej awarii. Zawiódł tylko czujnik ciśnienia klimatyzacji. Wymieniony został rozrząd i materiały eksploatacyjne. Silnik jest dynamiczny, wręcz idealny do tego samochodu. Sześciobiegowa skrzynia biegów sama zaprasza do zmiany przełożeń. Na minus można zapisać rozwiązanie wymiany żarówek w przednich reflektorach – tu serwis zaciera ręce.
Podsumowując: nie żałuję ani jednego dnia od zakupu Scenica i być może kolejnym samochodem dla całej rodziny będzie Renault Scenic III.