Chyba każdy, nawet największy laik, kojarzy nazwisko Niki Lauda. Wprawdzie ci laicy kojarzą go głównie z poparzoną twarzą, jednak nie trzeba być wielkim znawcą wyścigów F1, by wiedzieć, że ten kierowca to żyjąca legenda.

Nazwisko James Hunt jest jakby mniej znane. Ten zawodnik nie stał się legendą ani za życia, ani po przedwczesnej śmierci. Tymczasem to właśnie rywalizacja tych dwóch kierowców spowodowała, że sezon 1976 uznawany jest przez wielu miłośników i znawców wyścigów za najlepszy w historii Formuły 1. Sezon rozpoczął się od kontrowersji wokół bolidu McLaren, którym startował Hunt. Konieczność wprowadzenia zmian spowodowała, że Hunt nie był w stanie kończyć wyścigów, a Lauda zdobywał kolejne punkty i przewagę. Punktem zwrotnym okazał się wypadek Laudy, który wyeliminował go z wyścigów. Wydawało się, że na zawsze. Hunt pozbawiony największego rywala mógł spokojnie jechać po tytuł. Więcej trzęsień ziemi nie przewidywano. Kiedy jednak Lauda powrócił za kierownicę na trzy wyścigi przed końcem sezonu,świat wstrzymał oddech. Losy tytułu mistrzowskiego miały się rozstrzygnąć w ostatnim wyścigu, rozgrywanym w tragicznych warunkach GP Japonii. O tytule zadecydował jeden punkt!

W tamtych czasach o wygranej decydowały umiejętności kierowców, a nie kosmiczne technologie warte miliardy dolarów. Wtedy nieodpowiedzialni smarkacze nie mieli na tor wstępu. Dziś zdobywają tytuły mistrzowskie. Warto przypomnieć sobie czasy, kiedy Formuła 1 była emocjonująca, wybierając się do kina na film "Wyścig" w reżyserii Rona Howarda. Nie jest to film o Niki Laudzie. Ani o Jamesie Huncie. O każdym z nich można by nakręcić dwugodzinną biografię i nie wyczerpać życiorysów. Tutaj obaj kierowcy są traktowani na równi, więc na dokładne zgłębianie postaci zwyczajnie nie ma czasu. To film o zawziętej rywalizacji dwóch zupełnie odmiennych osobowości, które miały jeden cel, ale podchodziły do niego na dwa różne sposoby. Każdy miłośnik wyścigów powinien obejrzeć ten film. Muszę jednak ostrzec - jeżeli spodziewacie się efekciarstwa w stylu pamiętnego filmu, nomen omen, "Wyścig" z Sylvestrem Stallone, gdzie sceny wyścigów, a w szczególności wypadki były równie efektowne co nierealne, będziecie zawiedzeni. W filmie Rona Howarda wyścigi nie są efekciarskie. Momentami widać niski budżet, jakim dysponowali twórcy. Dla mnie to jednak plus. Efekciarstwo zabija bowiem realizm i często powoduje ironiczny uśmieszek. Tutaj tego nie ma, ale nie ma też scen powodujących chwilowe zatrzymanie akcji serca. Jest za to dobra, rzemieślnicza robota, jakiej coraz mniej we współczesnym kinie.