Wielu z Was już pewnie wie, że dla mnie Fiat Palio Weekend jest czymś więcej niż pospolitym kombiakiem.
Gdy go odkupiłem od Rodziców, zaprzyjaźniliśmy się od razu. Razem przejechaliśmy całą Polskę i kraje sąsiednie.
Gdy poznałem swoją żonę i zdała egzamin to ona zasiadła za jego kierownicę. Już wtedy Palios powoli się kończył, przebieg spory, podłoga zaczęła lecieć ale jeździł i dawał wiele frajdy.
Niestety pewnego dnia, gdy żona jechała do pracy, dosłownie 300 metrów od domu koleś wymusił na niej pierwszeństwo. Palio dostało mocno po nosie.
Pamiętam do dzisiaj jak go holowaliśmy do domu ponad godzinę. Prawy błotnik wbił się w koło i zanim dojechaliśmy to opona wybuchła...
Stał przed domem i czekał na naszą decyzję. Z bólem serca stwierdziliśmy że nie będziemy go ratować.
Sprzedaliśmy go za 1.000 zł.

Mówię to wszystko dlatego że ostatnio jadąc trasą lubelską moim oczom ukazał się widok, który uniemożliwił mi oddychanie. Ten tył z dala rozpoznam, czysta tylna klapa, którą kiedyś zrobiłem...

Gdy zobaczyłem go na tym szrocie to naprawdę łezka mi się w oku zakręciła. A przypomnę że sprzedaliśmy go w 2010 roku.

Spoczywaj w pokoju...