Witam!
Po wieeeelkim niebycie związanym z pracą, ukończeniem studiów, pojawieniu się syna itp powróciłem.

Chciałbym powiedzieć, na wstępie, że jutro, tj 6 września, sprzedaję Toyotę.

Dlaczego? O tym za chwilę. Najpierw postaram się uzupełnić tysiące brakujących wpisów o niej samej. A zatem - po kolei.

2011 Wrzesień:
O jaaaa, szybka Toyota, mogę wyprzedać inne samochody, w tym Rovery, szok
2011 Październik:
W Toyocie od miesiąca nic się nie popsuło. Wymieniłem jeno tarcze hamulcowe na przód razem z klockami. Poprzednie były zbyt niebezpieczne na zime.
2011 Grudzień:
Auto pali coraz mniej, nie chce wpadać w poślizgi, wszystko pracuje normalnie. Uff. Rover 420 skonsumowałby zapewne ok 600zł na serwis czegoś "bardzo ważnego"
2012 Styczeń:
Pierwsza awaria? O nie, przerywa gaz jak jest mokro: diagnoza - stare świece (NIEWYMIENIANE OD NOWOŚCI(!)) - komplet nowych - 50zł - auto śmiga dalej
2012 Luty:
Leje to paliwo i leje, nic się nie dzieje, śmiga.
2012 Marzec:
Z tym autem jest coś nie tak. Nie chce się popsuć!

I tak można by pisać do dzisiaj. Absolutnie nic się nie dzieje. Nudy. Nawet mechanik zapomniał, jak wyglądam.



Dlaczego sprzedaję takie nudne, bezawaryjne auto? Powodem sprzedaży jest niestety niezbyt pojemny bagażnik. Syn (4 miesięczny) konsumuje dosyć dużo przestrzeni, przez co mogę zapomnieć o pakowaniu się w walizki. Boże co ja gadam. Jakie miejsce, jakie walizki, jaki syn. Po prostu na horyzoncie pojawił się ON. Długo oczekiwany, humorzasty, potrafiący zepsuć całą radość z posiadania samochodu, drogi w utrzymaniu, strzelający fochy. Obiecałem sobie, że nigdy więcej nie popełnię błędu i nie kupie więcej żadnego brytyjczyka. Jestem masochistą. Porzucam obrzydliwego i nudnego japończyka, na rzecz zblazowanego, pełnego złośliwości, niczym szkot na obchodach jubileuszu Królowej, ROVERA 75 z 2.0 dieslem (jednostka napędowa wyprodukowana przez koncert BMW).

TAK. To ROVER. Śmiejcie się ze mnie. Przez niego skończę pod mostem.



EDIT:
A wszystko przez mój pierwszy samochód. Dał popalić. Decydując się ponownie na markę ROVER pomału dostrzegam u siebie syndrom sztokholmski.