Sam się dziwię, że trwało to tak długo, ale potrzebowałem miesiąca, żeby odkryć, że Megi lubi być traktowana ostro. Rzecz w tym, że Alfy nie musiałem popędzać. Byłem przyzwyczajony, że lekko naciskam gaz, a samochód żwawo reaguje. Dlatego po przesiadce do Renault, miałem wrażenie, że moja nowa wybranka jest nieco ospała, jakby łaskę robiła, że w ogóle zechce jechać. Sądziłem, że lubi to robić powoli, z pewną elegancją, zupełnie bez werwy i bez polotu. Ale myliłem się.

Po dwóch miesiącach znajomości już wiem, że Megi bardzo lubi być traktowana brutalnie. Pozornie rzeczywiście jest ospała, ale kiedy naprawdę przydusi się ją stopą, wtedy dopiero pokazuje, co potrafi. Ale trzeba przycisnąć ją naprawdę porządnie, co skutkuje zarówno dobrym przyspieszeniem, jak odgłosami, jakie z siebie wydaje. Pomruk wziętej w obroty (wysokie obroty) Reni może dostarczyć człowiekowi dodatkową rozkosz, przez co możesz mieć ochotę robić to jeszcze i jeszcze.

Można by było podejrzewać, że za ostrą akcję Renia dużo sobie policzy. Jednak jej apetyt na walutę przeliczaną na litry jest prawie taki sam, niezależnie od tego, co będziemy robić. Przy delikatnej, jeździe po mieście udaje mi się zejść do ok. 9,5 litra na 100 km. Sporo, to fakt. Ale przy jeździe ostrej zużycie wzrasta raptem do… 10 litrów! No dobrze, może zrobiłoby się z tego 10,5, gdybym jeździł gwałtownie non stop.

Ale i tak fakt jest taki, że eco driving z Renią się nie opłaca. Bez względu na to, czy wybierasz romantyczny wieczór przy spokojnej muzyce, czy jazdę niczym w 50 twarzy Graya bez cenzury (gdyby taka wersja powstała), Twoja kieszeń i tak odczuje to tak samo.