Wszystko zaczęło się już wiosną, gdy to podróżując z moją lepszą połówką pokonywałem zatłoczone ulice Trójmiasta. W pewnym momencie Wiola powiedziała, że podziwia mnie że mam takie wyczucie co się dzieje wokół mnie i mieszczę się w tym tłoku. Odparłem, że to nic trudnego i robię to odruchowo, zresztą ona też na pewno bez problemu znalazłaby się w tym tłumie aut. Na to usłyszałem, że to nie dla niej i w ogóle...
Na jakiś czas odpuściłem.
Kolejny krok uczyniłem latem, kupując któregoś dnia podczas zakupów kierownicę do konsoli którą podłączyłem do komputera i zaczęliśmy ścigać się wirtualnie Wtedy powiedziałem że w rzeczywistości jazda jest o wiele prostsza niż w wyścigu nawet komputerowym. Kolejnym krokiem do zwiększenia liczby kierowców był wypad na pobliski parking pod marketem podczas święta gdy sklepy były zamknięte. Metoda okazała się dobra po kilku dniach Wiola po powrocie do domu oznajmiła że zapisała się na kurs prawa jazdy.
Mijały długie godziny teorii praktyki, instruktor podobno wychwalał moją Wiolę, aż 13 września nadszedł czas ostatecznej próby w Pomorskim Ośrodku Ruchu Drogowego. Jak się okazało instruktor wiedział co mówi chwaląc Wiolę gdyż zdała za pierwszym razem
Gdy odebrała prawo jazdy we wtorek licznik w aucie nieuchronnie zbliżał się do 300tys.km, a ja w tym czasie posadziłem nowego kierowcę za kółkiem i w drogę byłem tak zadowolony z pierwszej przejażdżki, że zapomniałem o uwiecznieniu stanu licznika na równych trzech setkach, ale w końcu co innego było najważniejsze

MAMY NOWEGO KIEROWCĘ W NASZYM GRONIE!!!