Tytuł jest przeredagowanym tekstem reklamy Dodge (zdjęcie) i oddaje moje wrażenia z jazdy dodżem. Ja wiem, że caliber to młodszy brat starszych braci Chargera, Challengera, RAMa, Durango, Nitro, Vipera, nawet Darta. Ale krew to krew. Jest w dodżach coś bezkompromisowego (nawet w darcie), o czym już pisałem wcześniej. To jest metafizyka.
Można zmierzyć rozstaw osi, prędkość, moc. A jak zmierzyć, czy coś jest święte, przeklęte, ukochane, znienawidzone, swoje własne, właściwe, niewłaściwe?
Ja nawet cieszę się, że Caliber nie odniósł spektakularnego sukcesu komercyjnego. Wiele było fajnych wozów, które wyprzedziły swój czas, przepadły, a potem inni wzorowali się nich. Już Salwador Dali napisał, że wszystkie jego pomysły reklam odrzucone jako szalone - po latach zostały zrealizowane przez innych i odniosły sukces (np. przezroczyste manekiny wypełnione wodę z rybkami). Tak było z hondą HRV - prekursorem mini suvów. A teraz już zaczynam widywać naśladowców calibra. Tyły nowych toyot auris i avensis wydają się inspirowane calibrem. Wszyscy kombinują, by ze swoich kombi zrobić all-roady, all-tracki. Czyli kierunek calibra. Nie obniżać, nie udawać, że kombi to sport (vide touring, ST itp.), a przeciwnie - podwyższyć, wzmocnić, uagresywnić. Bo przód samochodu nie może wyglądać jak pysk żaby, a tył jak komoda!!!
Caliber i HRV to przyszłość. Kiedyś skończy się boom na suvy. Ludzie zrozumieją, że nie potrzebują 4x4, załadunku na wysokości 1 metra, spalania 15 litrów, ani szerokości uniemożliwiającej zaparkowanie przed hipermarketem. Zresztą to już się dzieje.
Jeżdżę sobie caliberkiem i nigdy się nie nudzę. Ale problem nudy na świecie poruszę wkrótce na Motoblogu.
Pozdrawiam wszystkich