Zima ciągle nie chce odpuść, a tymczasem człowiek chętnie by się wygrzał na słońcu, ochłodził lekką bryzą, pogrzebał nogą w rozgrzanym piasku i popływał w lazurowym, ciepłym morzu. Otóż w ramach przywoływania ciepłych dni sięgnąłem do zdjęć z ubiegłego lata, kiedy to trafiło mi się odwiedzić mniejszą siostrę popularnej Majorki, Minorkę. Zwiedziłem ją w całkiem sporym procencie, a to udało się tylko dzięki wypożyczeniu auta - akurat był dostępny Peugeot 207. Co do jazdy po tej pięknej wyspie, miałem trochę obaw, bo wiadomo jaki jest stereotyp - latynosi i południowcy w ogóle to chaos, brak porządku, łamanie zasad itd., innymi słowy spodziewałem się wszechobecnego trąbienia, parkowania na zderzak, wymuszania pierwszeństwa i takich tam. Tymczasem, częściowo pewnie ze względu na znaczny udział wypożyczonych samochodów prowadzonych przez turystów, okazało się że nie jest źle. Nie spotkałem się z żadną z rzeczy, których się obawiałem, a tamtejsza kultura jazdy stoi na wysokim poziomie, o niebo lepszym od tego, co na co dzień jest u nas. Ludzie traktują przepisy jako obowiązujące prawo, szczególnie trzymają się ograniczeń prędkości i trudno spotkać kogoś, kto pędzi jak szalony. Irytujące okazało się tylko przeróżne zachowanie na rondach - a jest ich tam całe mnóstwo. Nigdy nie można mieć pewności, na którym zjeździe dany pojazd faktycznie będzie zjeżdżał - zastosowanie migaczy na rondach jest tam zupełnie swobodne - albo prawy, albo lewy (często migając lewym zjeżdżali z ronda), albo po prostu żaden.

Sieć dróg wygląda jak rybi szkielet - główna droga idzie przez środek wyspy, a od niej na północ i na południe odchodzą lokalne "ości". Niestety zwykle chcąc przejechać z miejscowości A do B, obie położone w tej samej części wybrzeża, ale w innej "gminie", nie da się tego zrobić bezpośrednio, tylko trzeba zawracać do głównej drogi i potem dopiero od niej odbijać. Stan dróg idealny, wszystko co jest zrobione z asfaltu, w tym wąziutkie drogi lokalne, jest tam gładkie, nie jest dziurawe (parę dziur znalazłem, ale na kompletnym zadupiu i da się je policzyć na palcach jednej ręki). Sporo dróg "najbardziej lokalnych", to wąziutkie dróżki, często otoczone kamiennymi murkami (murki pełnią funkcję naszej miedzy), z ograniczeniami prędkości do 30-40, na których porobiono mijanki. Dla własnego bezpieczeństwa warto stosować się do wszystkich znaków, w tym tych niepisanych - np. jeżeli widzimy, że wszystkie samochody parkują tu, a nie cisną się dalej, to coś w tym musi być... no chyba że ktoś lubi cofać przez kilka kilometrów, lub zawracać nie "na 3", ale "na 333". W miejscowościach parkować można w miejscach wytyczonych linią ciągłą białą (za free) i ciągłą niebieską (po uiszczeniu opłaty w parkomacie). Ciekawostką jest pył z wietrzejących miękkich skał, który osadza się na samochodach - zwykle miejscowi nie specjalnie się nim przejmują.

Co do zwiedzania, wyspa oferuje zarówno zabytki, jak i przepiękną naturę, głównie plaże. Z tych pierwszych polecam stare miasto w Ciutadelli i w Mao, grobowiec Naveta des Tudons (około 2000-1000 p.n.e.) i wzgórze El Toro (358 m), które oprócz sanktuarium MB, klasztoru i wieży obronnej (do klasztoru i na wieżę zakaz wstępu) oferuje przede wszystkim wspaniały widok na całą wyspę. Na El Toro można dostać się autem, po pokonaniu agrafkowych serpentyn. Z plaż pewnie ciężko będzie odwiedzić wszystkie - mogę polecić Cavalleria i La Vall na północy, a na zachodzie przepiękne skaliste zatoczki Cala en Forcat i Cala en Brut.

Krótka ocena wozidełka Peugeot 207. Egzemplarz, który trafił w moje łapy cechował się przede wszystkim bardzo sprawną automatyczną klimatyzacją, dobrze trzymał się drogi, miał całkiem spory bagażnik (jak na segment B) i był ładny... to tyle z plusów. Minusy to mało miejsca, szczególnie z tyłu, wysokie spalanie (non stop włączona klima na pewno sporo zawyżyła) i mułowatość. Oczywiście po płaskim jak najbardziej Pug dawał radę, jednak wjeżdżając na El Toro, trzeba było mocno redukować (pod koniec nawet do jedynki), a auto i tak się męczyło.

Pobyt wspominam ciepło, wyspa jest wspaniała. Wypożyczenie auta, biorąc pod uwagę mizerną częstotliwość funkcjonowania komunikacji publicznej (szczególnie na peryferiach), daje jedyną możliwość obejrzenia nieco oddalonych atrakcji wyspy. W dodatku przy rozłożeniu kosztów na kilka osób, taki sposób podróży zaczyna się opłacać.

Opis zdjęć:

1 - Peugeot 207 w typowej dzielnicy wypoczynkowo-willowej
2 - na parkingu na górze El Toro
3 - typowa droga lokalna (ta akurat była dosyć szeroka)
4 - koniec drogi (czyt. parking) na płw. Cavalleria
5 - "ślicznotka" trochę zapylona (standard w dzielnicach "blokowych")
6 - zawracanie "na 333" [znalezione w sieci]