Od pewnego czasu mój stary przyjaciel, czyli Fiacik UNO, nabierał wody do kabiny. Każdy przejazd w czasie deszczu czy też, nawet po kałuży kończył się mokrym dywanem... Postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i wyciągnąć dywanik. Plan był następujący:

a) wybebeszyć graty zawadzające przy wyjęciu dywanika;
b) wyciągnąć dywanik;
c) pomóc staremu kumplowi nie nabierać wody.

Myślałem sobie "sprawa prosta" znajdę nieszczelność, zaklei się czymś i będzie dobrze. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, iż po ściągnięcu dywanika ujrzałem "rudą śliczność", która pożarła połowę podłogi. Zobaczyłem również jak poprzedni "blacharz" poradził sobie wtedy (przy poprzednim remoncie) z małymi dziurkami w progach... generalnie, nie poradził sobie. Prócz tego że wymienił progi, które przy mocwaniu zostały ewentualnie w niektórych miejscach zapunktowane, wstawił reperaturkę w tylny błotnik, zrobił (i tu uwaga, bo jedyną rzecz którą zrobił do porzadku) nadkole prawe przednie. Całość została zgrabnie zaszpachlowana i pomalowana, tak żebym myśał że jest dobrze... Od tej pory obiecuje, że nie oddam samochodu do blacharza. Wolę sobie zrobić sam i ewentualnemu spawaczowi patrzeć na ręce jak robi żeby przypadkiem nie spieprzył roboty.
Tak więc po zdemontowaniu dywanika, przyszła kolej na demontarz drzwi, przedniej szybu i jezcze wielu, ale to wielu elementów. Z dniem 16 Sierpnia mój stary przyjaciel opuścił mury garażu, gdzie zostawił swoje graty. Na lawecie powędrował na warsztat do dr Dominika4X4, który od samego początku towarzyszy mi w pracach przy moim wozideku. Od tamtej pory wycinam co chore, dorabiam zdrowe i spawacz dokłada co zdrowe (zupełnie jak na stole chirurgicznym). Stary kumpel w końcu doczekał się porządnego remontu. Mam nadzieję że będzie jeszcze ze mną pare lat i nie skończy żywota na cmentarzysku samochodów jak inne zapomniane wozy.

Będę starał się dokończyć tę historię do happy endu i mam nadzieje że już w krótce napiszę, i pokaże jak to wszystko wygląda.