Po kilkunastu miesiącach poszukiwań następcy "Mruczusia" i obejrzeniu dziesiątek rozmaitych aut zacząłem wątpić, iż kiedykolwiek uda mi się znaleźć przyzwoity egzemplarz, z którym będę mógł się związać na dłuższy czas.

Kiedy oględziny Polo, Ibizy, Clio, Golfa, A3, Corsy oraz Focusa spełzły na niczym, pod koniec lutego dostałem informację, że na placu we Francji znajduje się idealny dla mnie Peugeot 207. Początkowo z entuzjazmem podszedłem do tej oferty, ale po chwili głębszego zastanowienia wycofałem się z niej ze względu na złą renomę francuskich pojazdów i zbyt młody rocznik pojazdu.

Niemniej na tym cała sprawa się nie zakończyła, bo po przyjeździe "Peżoka" do Polski telefon znów się rozdzwonił, a ze słuchawki popłynęły niezliczone słowa zachwytu nad nim. Dodatkowo towarzyszyły im jeszcze gorące namowy skłaniające mnie do osobistego zweryfikowania ich prawdziwości.

Ja wykazując się iście żelazną konsekwencją, z uporem maniaka przez miesiąc odrzucałem kolejne propozycje zaproszeń. Dopiero twardo postawione ultimatum oraz wieść o ostatniej szansie ujrzenia pokolizyjnego oblicza auta złagodziły mą nieprzejednaną postawę.

Dziś dla świętego spokoju zdecydowałem się udać na spotkanie z "207-ką", aby potwierdzić słuszność mej dotychczasowej odmowy i utrwalić swą niechęć do pojazdów znad Sekwany.

Jednak po dotarciu do celu plany te spaliły na panewce, ponieważ obiekt mego sceptycyzmu okazał się być samochodem, któremu trudno coś zarzucić. Nienaganna prezencja, niski przebieg oraz bogate wyposażenie w połączeniu z drobnymi uszkodzeniami sprawiły, iż zacząłem na niego patrzeć z innej, lepszej perspektywy. Duży wpływ na to miała też jazda testowa, podczas której bez problemu osiągnąłem prędkość ponad 100 km/h, co jest rzadkością wśród świeżo sprowadzonych aut.

Wszystkie te elementy razem wzięte przyczyniły się do puszczenia w niepamięć wszelkich negatywnych stereotypów o pojazdach na "F" i podjęcia rozważań na temat zakupu Peugeota.