Nissan Bluebird, 2,0 D, 67 KM. Sprowadzony z Niemiec, kupiony po roku eksploatacji w kraju. Salonka na kołach. Welur, miękkie w dotyku, wysokiej jakości tworzywa, dobre wyciszenie wnętrza, doskonałe spasowanie elem. i wykończenie. Prowadzenie jak auto Poważnie biłem się z myślami o odkupieniu tego auta kilka lat po sprzedaży lub znalezieniu nie zajeżdżonego modelu do odrestaurowania. Dwulitrowy, niewysilony diesel (67 KM) cierpiał na niedostatki mocy (dotkliwie odczuwany brak turbiny), jednak w zupełności wystarczał do dalekich, rodzinnych wojaży. Problemy ze skrzynią biegów (wstecznym i piątym) i kłopot z częściami zamiennymi (drogie i niedostępne od ręki) przyspieszyły decyzję o rozstaniu.

Fiat Brava 1,6 16V, 103 KM
Rewelacyjny samochód, użytkowany rodzinnie, z czego w 20% przeze mnie. Doskonałe prowadzenie, zestrojenie zawieszenia i sztywność karoserii. Bardzo dobry silnik o miłym, basowym brzmieniu, z 16-zaworową głowicą (4 zawory na cylinder - 2 ssące i 2 wydechowe), dwoma wałkami rozrządu w głowicy, wielopunktowym wtryskiem (st. sprężania 10,3:1). Nie lubił niskich ale i przesadnie wysokich obrotów. Nieco za wysokie spalanie w relacji do osiągów. Subiektywnie lepsze odczucia z jazdy niż opisywane w danych technicznych. Zdecydowaliśmy się na sprzedaż po przeskoku paska rozrządu po feralnym włączeniu silnika przez jedną niewiastę. Sugerowany czas na wymianę rozrządu minął 5 tys km wstecz (zakres 80 - 120, u nas 85 tys km). Skutki bardzo bolesne i kosztowne. Jeden z zaworów miał ochotę wylecieć przez pokrywę silnika robiąc okazałe wgniecenie. Po remoncie osiągi nie były już takie jak dawniej i stąd decyzja się na rozstanie po protestach ze strony najmłodszych pasażerów.

Fiat CC, 700 cm3, 31 KM, wersja 2-cylindrowa, gaźnikowa. Bardzo przyjemne auto w prowadzeniu, dobrze tłumiące nierówności. Trafił się Tacie wyjątkowo mocny egzemplarz, choć kultura pracy silnika nie przekonywała. Problemy ze składem mieszanki, nadmiernym wzbogacaniem na wolnych obrotach, dużym spalaniem w zimie, trudnością we właściwym ustawieniu gaźnika zadecydowały o przekazaniu autka mi a następnie do odsprzedaży (cena 17 mln zł, czyli na obecne 1,7 tys, znacznie zaniżona w moim odczuciu).
Zabrakło najzwyczajniej cierpliwości w dopracowaniu mechanizmów sterowania silnikiem.

A na marginesie. To piąte w kolejności auto w rodzinie (po Renault 8 Gordini (1964), Mini Morris Cooper S (1963), Fiacie 126p (1980), Nissanie Bluebird 2,0 D (1987) i Wartburgu 353 z silnikiem VW 1,3i, 1991). Można uznać, że to pierwsze, oddane mi do samodzielnego użytkowania auto (po zdobyciu prawa jazdy w II kwartale 97 r). Kolejne, kupione i utrzymywane już w 100% za moje własne fundusze, to obecnie eksploatowana skoda favorit.