Znakomita włoska marka, którą tyle razy Fiat już wyciągał z kłopotów. Słynąca z dosadnych anegdot, a jednocześnie z uznania dla swojej legendy, która najwyraźniej nie ma zamiaru odjechać z własnym pogrzebem. Czy przetrwa?

1) Zanim gwiazda marki z Arese najbardziej rozbłysła w mojej głowie (a był to rok 1997), pamiętam kilka zajawek, głównie z prasy motoryzacyjnej. Nie wiem, która podobała mi się bardziej, ale obie kompaktowe siostry 145 i 146 miały w sobie ciekawy, wyrazisty styl. Końcówka kanciastoportych linii znanych dzięki styliście Ercole Spada (z Alf 33 i 155), które do perfekcji rozkręcił na odchodnym Christopher Bangle, późniejszy bożyszcze i śmiertelny wróg fanów pewnego koncernu z Monachium. Słynniejszego niż włoska "więcej niż manufaktura").

2) Później nastała "era Waltera" da Silvy, który wraz z zespołem (i naszym rodakiem Zbigniewem Maurerem) poszli w kierunku bardziej miękkich linii. Efektem jest zjawiskowa "156", którą chcę zapamiętać najbardziej mimo nieskrywanych sentymentów do "166". Alfa 147 już nie jest dla mnie tak wdzięcznym modelem, choć nie brakuje jej w zasadzie niczego. Być może to przez słynną włoską "jakość" w postaci łamiących się plastików i odpadających gałek dźwigni zmiany biegów. Być może to wtedy Alfa potrzebowała kontroli jakości, gdyż żarty o niej niebezpiecznie zaczęły dojeżdżać do ściany. EURO-NCAP .

3) Później była Alfa 159 i Giulietta, sensacyjnie wyleczone z chorób jakościowych, ale jakby odrobinę za duże i ciężkie. Decydenci zmienili więc target i wymyślili tylny napęd. Oraz SUV-a, co wszyscy znamy jako Giulię i Stelvio. Jeżdżą, nie psują się, ale wydają się za ciężkie, za drogie i nie dość dobre jak BMW.

4) Miałem okazję powspominać te szczegóły, obserwując zza barierek Toru Kielce w Miedzianej Górze koło Ćmińska Track Day przybyłych ostatniego października kilkudziesięciu zagorzałych Alfistów. Notabene gdy zamknięto wszystkie cmentarze, tor wyścigowy pulsował życiem żywych kierowców z odrobiną benzyny we krwi zamiast prądu z hybrydy. I wiecie co? Starsze Alfy, zwłaszcza samotna 156 GTA, jeździły po torze genialnie. Mimo przednionapędowych genów wspaniale prezentowały się uślizgi auta, lekkość jazdy na seryjnych kołach i wspaniały dźwięk Busso. Downsizingowe "small blocki" nowych Alf nie mruczały tak ponętnie. Nie udało mi się wypatrzyć z daleka wersji Giulia Quadrifoglio. Jeśli znacie się na stelvio, pokażcie czy była w najmocniejszej wersji z zieloną koniczynką.

5) Podsumowanie jest jednak takie, że absolutny gros stanowiły najnowsze modele marki, co oznacza jedno - rezerwację zaklepali ci co zamożniejsi użytkownicy aut ze Scudetto. Ani śladu młodzieży w rozklekotanych 147, które wymagały doinwestowania. Być może nie dojechałyby do pierwszego zakrętu? .

6) Przednią zabawą przy oglądaniu było przetestowanie lustrzanki na tak ulubionych przeze mnie organizmach, jakimi są samochody w ruchu. Krystyna Czubówna mogłaby już na ten widok oczyścić gardło i spokojnym głosem budować atmosferę napięcia. Wybrany tryb biegacza, ale zapewne lepszy byłby inny dla zbudowania lekko rozmazanych ujęć tła (głos w tym miejscu oddaję Maartenowi ).

7) Na koniec: wypada się cieszyć, że mamy tę markę, niemiotaną siłą czy pasją hybryd i elektryków. Dobrze, że są to piękne samochody z duszą. Może i nie szkoda, że jest ich tak mało - wyższa cena i dojrzałość konstrukcji być może jest warta chwilami większych pieniędzy niż za porównywalne BMW...

Jedno jest pewne - w czasie mojego oglądania żadna Alfa nie zepsuła się ani nie odjechała na lawecie. Najwyraźniej modele z Arese lubią świętokrzyskie. Scyzoryki, "welcome"