Od czegóż miałbym zacząć, jeśli nie od białego Dodge Challengera pierwszej generacji i pierwszego roku produkcji (1970), hardtop R/T V8 Magnum 440 - 7200 ccm, 380 KM? Taki właśnie dodge przemierza proste szosy Dzikiego Zachodu w kultowym filmie Richarda Sarafiana "Znikający punkt" (Vanishing Point, 1971). Fabuła niezbyt skomplikowana, bo film miał wyrażać amerykańskie pragnienie wolności (zapoczątkowane trochę wcześniej filmem "Easy Rider"), które staje się wartością wyższą od życia.
Ale ja nie o filmie tylko o samochodzie. Pierwsza generacja tylnonapędowego coupe Challenger powstała na platformie chrysler E, dzieląc ją z Plymouthem Barracudą. Stylistą nadwozia był Carl Cameron, który wykorzystał swoje pomysły sprzed trzech lat, gdy projektował Chargera. W 1970 r. moda na sportowe "pony cars" (czyli takie trochę mniejsze "muscle cars" - dyskusja co jest a co nie jest zajęłaby osobny artykuł - np. Mustang 1964)powoli przemijała i Barracuda odstawała od Mustanga, Cougara i Chevy Camaro, Pontiaca Firebirda, z którymi miała konkurować. Asem miał być Challenger. Nie wszystko poszło dobrze. Challenger nie był zdecydowanie większy (486x193x129 cm)ani bardziej luksusowy. Dlatego po początkowym sukcesie (83 000 sprzedane z rocznika 1970) sprzedaż siadła. Potem drgnęła po sukcesie Vanishing Point i znów siadła. W niespełna 5 lat sprzedano 188 000 egzemplarzy. Zresztą prasa i tv zaczęły krytykować producentów aut, że ścigają się na moc silnika, a tu zbliża się kryzys paliwowy (konflikty na Bliskim Wschodzie).
Pierwszy Challenger miał 4 warianty: Six (z rzędową szóstka 3,7 litra, a le to nieporozumienie), V8 (słabsze ósemki o pojemności 5,2 - 6,3l i mocy 233-294 KM), T/A (Trans-Am z homologacją wyścigową)z podobnymi silnikami i wreszcie kultowa sportowa R/T (Road/Track) z silnikami V8 Magnum, V8 Six Pack i V8 HEMI o pojemności 7,2 l i mocy od 340 do 431 KM - a to w 1970 roku było naprawdę dużo.
Zasadniczo CH1 miał skrzynię 3-biegową, w opcji 4-biegową, a wersja V8 6,l 294 KM miała 3-biegowy automat. Więcej biegów nie było trzeba, bo zapas mocy...
Wnętrze Challengera nie powala. Zaskakuje prostotą. 4 zegary w rzędzie i dość dziwna dźwignia zmiany biegów przypominająca hamulec ręczny lub wajchę żniwiarki. Wybredni mogli sobie zamówić wersję SE (Special Edition) ze skórzaną tapicerką i winylowym dachem.
Ale przecież nie dla skór czy deski kupowało się Challengera. Podobnie mało istotne jest zużycie paliwa (20-30 litrów) i zwinność na zakrętach (niewielka). Liczyło się (i liczy) brzmienie silnika i linia karoserii. A pod tym względem Ch1 nie ma się czego wstydzić. Osiągi... Zaskakująco trudno dotrzeć do wiarygodnych źródeł. Właściciele raczej nie urządzają testów w jednym z nich Challenger osiąga 100 mil/h w 12 sekund, 120 mil (180 km)/h w 15 s. i zwalnia. Oficjalne dane są podobno niewiarygodne, bo były elementem konkurencji. Zresztą dla Amerykanów najważniejszy jest wyścig na ćwierć mili (trochę ponad 400m), w którym Challenger osiagnął 13,8 sek.
To na pewno piękny i "charakterny" samochód. Trochę "niedzisiejszy" (długie zwisy), troche niepraktyczny. Ale na pewno pociągający, inspirujący.
Chciałem zilustrować jakąś reklamą, ale wybrałem trailer filmu "Zanikajacy punkt".
RT 440 pojawił sie też w "Death proof" Quentina Tarrantino w 2007 roku (bohaterki chcą się przejechać kultowym dodge'em).
Był tez dość żałosny remake w 1997 r z Mortensenem/Aragornem, ale tam wykorzystano wersję HEMI... No i to tyle. Pozdrawiam