Stałam właśnie przy zlewie i starałam się ogarnąć to co działo się w mojej kuchni, kiedy usłyszałam niski dudniący pomruk, jakiego na moim osiedlu jeszcze nie słyszałam. Ponieważ zwykle poznaję po pomrukach moich sąsiadów, a ten dźwięk nie należał do żadnego z nich, podniosłam głowę i zamarłam. Dokładnie na przeciwko mojego okna, pięć metrów przede mną stało prześliczne, błyszczące, srebrne Audi R8, rocznik '07 (dla niewtajemniczonych - mieszkam w Irlandii, tu numery rejestracyjne zaczynają się od rocznika, np: moja mała ma 01LD...).
- Synu - krzyknęłam w głąb salonu - chcesz coś zobaczyć?
- A co? - zapytał Kaj wgapiony w kolejny poziom swojej gry Wii.
- A nic - odpowiedziałam zdawkowo - jak nie zobaczysz to Ci nie powiem.
Młody raczej ospale, noga za nogą poczłapał w stronę kuchni.
- No i co?
- Wskakuj na blat i patrz przez okno.
- Łoooooooooo - rozległo się po paru sekundach, kiedy mój ośmiolatek usadowił się wygodnie na blacie - łoooooooooooo.... Łooooooooo.... Mamo, czy mogę iść na rower????
- Jasne, tylko jak to Audi już ruszy to masz się z nim nie ścigać!
Znam mojego syna lepiej niż ktokolwiek na świcie i wiem co uwielbia robić, a ja nie znoszę jak śmiga na rowerze za samochodami, bo oczywiście oczami wyobraźni widzę jak auto hamuje a on wpada z impetem na zderzak tudzież bagażnik.
Powietrze uszło z Kaja w tempie ekspresowym. Już miał otworzyć usta żeby gwałtownie zaprotestować, ale go uprzedziłam:
- Stary powiedziałam jasno i wyraźnie - jak nie zrozumiałeś to nigdzie nie idziesz.
- No dobra...
Kaj zaczął nakładać buty, a w tym czasie mój sąsiad - dumny właściciel Saaba - i jego kolega - niezwykle dumny właściciel Audi wyszli na zewnątrz. John machnął do mnie i wymownie podniósł brwi.
- Hmmmm - pomyślałam - też bym nie pogardziła.
Panowie podnieśli maskę, moim oczom ukazał się silnik umieszczony z tyłu. Kaj na rowerze wyczyniał dziwne podskoki, podchodził, oglądał a wyraz jego twarzy mówił wiele.
Wpadł do domu z oczami wielkimi jak spodki do cappuccino:
- Mamo, mamo, wiesz ile on ma na liczniku???
- Nie mam pojęcia - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- 330!!!!!
- Super!
Wybiegł z domu trzaskając drzwiami.
Panowie na zewnątrz chodzili dookoła, John robił fotki a na jego obliczu malował się wyraz najwyższego błogostanu. Audi postało jeszcze pół godziny, Kaj powzdychał, ja skończyłam zmywać, nacieszyłam oczy, kolega wsiadł, wydał pomruk i oddalił się w nieznanym kierunku.
Wieczorem z pracy wrócił mój mąż. Zasiadł na sofce obok mnie, odpalił laptopa.
- Ty wiesz co stało dzisiaj u nas pod domem? - zapytałam przejęta.
- No! Marcin mi mówił. I Krzysiek.
No tak pomyślałam, koledzy z roboty i jeszcze sąsiedzi, niczym już nie mogę męża zaskoczyć. Nawet Audi R8...

P.S
Kajetan znalazł sposób na ściganie się z Audi. Jechał po chodniku równolegle do naszej uliczki...