Radosnym krokiem, podśpiewujac pod nosem bezstroską melodyjkę ( na nutę O mój rozmarynie) podedję do swojej maszyny. Niebanalnej, inspurującej, zwodniczo paskudnej acz ukrywającej w swych niecodziennych kształtach ujmującej urodzie. Jakby tego było mało koloru blizej nieokreślonego, bo ani to szary, ani ruskie złoto ani uroczy brąz w odcieniu baby shit. Tego samochodu nie da się zapomnieć, podobnie jak tryumfalnego usmiechu teściowej kiedy trzaśniesz się młotkiem w palec w trakcie składania mebli z Ikei.
Pomimo to że stoi wyraźnie samotna na parkingu przy chodniku i wytrzeszcza swoje małe oczka, zas tyłek ma wielkości średnio otyłego słonia afrykańskiego jednak podejde odwaznie do mojego samochodu. Doskonale wiem, że ludzie będa odwracali zaciekawione głowy i nie spuszczą ze mnie wzroku podczas gdy będe dokonywał wszystkich czynności startowych. Podczas gdy ich obojętne spojrzenia lekceważąco omiatac będa wszystkie Hondy, Toyoty, Skody czy inne Renaulty, na moim samochodzie zatrzymają się na dłużej, i tak samo jak w galerii sztuk nowoczesnych zamrą z nieokreślonym wyrazem twarzy sugerującym, że nei bardzo wiedzą czy to co widzą przedstawia najwyższych lotów awangardę modernizmu, czy tez po prostu pawia twórcy. Nie przejdą obojętnie, nie ominą z lekcewazeniem, przerwą zastanawianie sie nad losami bohaterów Klanu.
I choć Multipla to nie DB9, to jednak wzrok przyciąga i jest jak nowoczesna sztuka, niezrozumiała dla większości, lecz stanowiąca operę zmysłów dla smakoszy.

Życząc miłego weekendu... O mój rozmaryyyynieeee rozwijaj sięęęę!