Witam! To mój pierwszy wpis do motobloga, dlatego proszę wszystkich o wyrozumiałość. Jeśli Wam się nie spodoba jego treść, błagam nie wybijajcie mi szyb, ani nie podkładajcie gwoździ pod koła. Postanowiłem poruszyć niemal odwieczny spór, mianowicie awaryjność samochodów niemieckich i francuskich. Tak, wiem Heniu - prawko mam dopiero od dwóch lat, ale w moich żyłach płynie nie krew, a benzyna a marki samochodów odróżniałem już w wieku 3 lat. Przez moją ciężką nogę przeszło już wiele samochodów i wyrobów samochodo-podobnych. Zacznę może od stereotypów, które głoszą, że twarde niemieckie nigdy nie odmawiają posłuszeństwa, natomiast miękkie francuzy są widoczne tylko na drogach, kiedy dopiero co wyjeżdżają z warsztatu, lub właśnie są do niego holowane. Zacznijmy może od Forda Mondeo: mój ojciec miał kiedyś w firmie Mondeo I generacji z silnikiem 1.6. Pokonywało codziennie 350 km 5 razy w tygodniu. Fakt, było wygodne, ale za to zawieszenie nie wytrzymało trudu polskich dróg. Ostatnio trafiłem na 1.8 TD i również nie spisywał się najlepiej, o korozji nie wspominając.
Pora na coś francuskiego: Citroen C5 2.0 HDI 90 PS. Ten samochód (dopóki się nim nie przejechałem) był moim marzeniem. 8527 kilometrów - taki zasięg pokazywał mi komputer pokładowy przy 1/4 baku!
Postój na stacji benzynowej - chwila by sprawdzić hydraulikę C5 i zgadnijcie co... Autu odbiło! opuszczał się i podnosił i nie za cholere nie mógł ustawić się na normalnym poziomie. W końcu konieczne było odłączenie akumulatora, ale to nie był koniec problemów.
Mój kolega ma VW Vento 1.8 z 94 roku. Dostał je od swojego ojca, który kompletnie nic w nim nie wymieniał i dobił tak do 190 tys. km bez chociażby wymiany rozrządu. W końcu, kiedy kumpel dostał go w swoje ręce zaczął wszystko wymieniać zaczynając od filtrów po rozrząd i dziś to nie ta sama maszyna. Wymienił nawet olej w skrzyni, bo siłę jakiej trzeba było użyć do zmiany biegu, można by było położyć niejednego twardziela. Jeszcze jakiś czas temu ten samochód chodził żałośnie, a teraz kiedy zainwestowano w niego trochę czasu i pieniędzy mógłbym go polecić każdemu, mimo że ma już 16 lat! Teraz pora na francuskiego bohatera. Nie trzeba chyba przekonywać, że im prostsze auto, tym mniej jest usterkowe dlatego nie będę opowiadać o peugeocie 106, tylko o aucie, które w mojej rodzinie jest od 4 lat - o peugeocie 406.
Kupiliśmy go 'okazyjnie' jednak z czasem dopiero wyszło na jaw czemu. Większość rzeczy w ogóle nie działała, auto miało cofnięty przebieg. Kupione było od znajomego handlarza - jak widać nikomu w tych sprawach nie można ufać. Na początek wsadziliśmy w auto kilka tysięcy, żeby wyglądało i jeździło jak należy, ale wierzcie lub nie - opłacało się! Przejechaliśmy nim ponad 120 tysięcy, a auto nigdy nie odmówiło posłuszeństwa. Jest dynamiczne, mało pali i przede wszystkim jest bardzo wygodne i dobrze wyposażone... do czego dążę? Znam ludzi, którzy jeżdzą Audi i marudzą, że się psują i znam takich którzy mają Renault i nigdy nie zamieniliby je na inny samochód. Większość ludzi, która narzeka na jakiś samochód, tak naprawdę rzadko ma z nim do czynienia. Jestem zdania, że jeśli dba się o auto i wymienia wszystko na czas, samochód będzie odwdzięczał się bezawaryjną eksploatacją, natomiast jeśli nic nie będziemy wymieniać i zachwalać typu 'Jasiu, ja nigdy w tym aucie nic nie robiłem, tylko lać i jeździć' to pewnego dnia stanie się coś, co zburzy nasze zdanie o bezawaryjności danego modelu niezależnie, czy będzie to przegub, wahacz, czy rozrząd. Dbajmy o nasze samochody, a one będą dbać o to, aby nam nie stwarzać dodatkowych problemów! Pozdrawiam i życzę szerokości!