Zapomniana, porzucona, niechciana?
Bynajmniej.

Mimo że pozostawiona na odpoczynek, to wciąż wspominana i zachwalana.
Moja Asterka. Od kupna Astrolota niestety nie miałem zbytnio czasu żeby się nią zająć - ostatnio to nadrabiam. Umyta, dumnie lśni w słońcu, doładowana kilkunastogodzinnym ładowaniem prawie pustego akumulatora - ożyła. Teraz tylko znaleźć następnego właściciela - oby bardziej troskliwego ode mnie.

Ożyła.
Może nie od razu, może rozrusznik musiał się nakręcić, a pompa paliwowa odrobinę się zasapała wtłaczając paliwo w puste żyły. Ale nic to. Przecież Asterka nigdy nie zawodzi!
Stęknęła raz. Drugi. Sapnęła. Paliwo zaczęło powoli docierać do cylindrów - silnik zaczął powoli kręcić się sam - i w końcu, serce mojej 17stki ruszyło jakby nigdy nie stawało.
Asterka przypomniała sobie smak bezołowiowej, powoli zaczął podnosić się wskaźnik temperatury. Lekkie przydepnięcie pedału i cyk! płynne przejście na LPG silnik powitał dyskretnym mruczeniem.
Silnik się rozgrzał, wentylator rozkręcił, jedynie przejażdżki nie było,żeby łożyska rozruszać - Asterka bowiem stoi jako pierwsza na przydomowym parkingu, a wyjazd blokuje zaprzyjaźnione Mondeo. Przejażdżka będzie jutro.

Zapach wnętrza samochodu, dotyk kierownicy, fotel, na którym tyle przesiedziałem... Szkoda, ze nie mam możliwości, żeby ten samochód sobie zostawić. Gdyby Junior był starszy, to może. Ale ciężko rezerwować samochód dla trzylatka.