Nie wiem czy dotyczy to każdego ale w moim akurat przypadku w wolnych chwilach Nowego Roku , dochodzi do sytuacji w których staram się w jakiś sposób podsumować pewne okresy życia o czym co zrozumiałe publicznie nie piszę. W tym przypadku mam na myśli podsumowanie okresu w jakim byłem posiadaczem niezbyt mimo wszystko popularnego auta jakim była i jest Xantia.
Obawy przed nabyciem tego modelu biorą się w wielu przypadkach głównie z tego, że trudno po zakupie w swojej okolicy doszukać się kogoś kto poradzi sobie w kwestiach warsztatowych a dodać trzeba że modele te które można kupić, okres swojej świetności mają już za sobą.
Nie każdemu też starcza cierpliwości a dodać trzeba że auto czasami lubi zaskoczyć. Które zresztą nie.
Gdy ją kupiłem a w jakim była stanie opisałem omal dwa lata temu, zdawałem sobie doskonale sprawę że będzie walka. Szczęśliwie z nabyciem części raczej nie ma problemu a pochodzą one głównie z demontażu, gdyż coraz więcej ich ląduje w tych właśnie przybytkach.
Potwierdzam jednak to co już kiedyś także napisałem że gdybym raz jeszcze miał szansę rozpocząć dawno miniony okres edukacji, dziś już wiem jaki to byłby kierunek. Stając przed alternatywą płacenia bardzo wysokich rachunków ,jedynemu w okolicy specjaliście, zmuszony wręcz zostałem aby "nauczyć się auta na pamięć"! Nie pozwoliła o sobie zapomnieć nawet na chwilkę a jeśli do tego dodamy fakt że i mi w pewnej chwili zaczęło na niej zależeć,mamy obraz dwóch zależnych od siebie światów.Trochę szalonych światów. Z jednej strony stary samochód a z drugiej wariat starający się zaprzeczyć upływowi czasu.
Tak czy inaczej, minęło dni kilka bez niej i zdecydowałem się na otwarcie takiego programiku w swoim komputerze a nazwanego - koszty Xantia.
W tym momencie uprzedzę wszystkich tak zwanych żartownisiów co to sami niezbyt wiele robią przy swoich autach ale często za punkt honoru przyjmują fakt aby komuś dopiec.
Doszedłem do wniosku że wręcz idealnie pasuje do mnie takie stwierdzenie czy wręcz zapytanie - "czemuś biedny?, "boś głupi". A "czegoś głupi"? ,"boś biedny".
Nie wiem czy można to w jakiś sposób zaliczyć do jednostek chorobowych ale pozwolę sobie nazwać to chorobą motoryzacyjną.Siebie naturalnie mam na uwadze.Na coś takiego chyba cierpię, bo jak inaczej nazwać fakt że w auto które kupiłem po cenie złomu, po niespełna dwóch latach wpompowałem takie pieniądze. Jakie?
Popatrzmy. Naturalnie dużą część stanowi paliwo a przyjąłem zasadę że liczę wszystko a więc i opony i oleje wraz z paliwem.Lakiery,smary i masę wymienionych części.Nie wydziwiałem za bardzo a jeżeli już to robiłem to za grosze że wspomnę o zmianie oświetleń bagażnika czy wnętrza auta. Części to po paliwie najdroższa pozycja ale skoro chciałem jeździć autem sprawnym, aby na przeglądach się nie wstydzić czy robić jakieś uniki, trzeba było naprawić czy wymienić.
Dość powiedzieć że przez okres użytkowania Citroena Xantia z 1994 roku a więc od marca 2012 do grudnia 2013 czyli omal dwa lata wydałem ponad 21 tysięcy złotych!!!
Gdy wczoraj dokonałem podliczenia i informację przekazałem żonie,raz że przyjęła to z pewnym niedowierzaniem a dwa dość znacząco popukała się jak zwykle w czoło.Brakowało naturalnie tego słynnego,babskiego - a nie mówiłam?
Jednak jak Xantia "kufę" przez dwa lata na wakacje wiozła czy była omal na każde "zawołanie" ,to o tym się już nie pamięta.
Mnie natomiast naszła inna myśl. Nie wiem czy jest ktoś kto ją podzieli.
Gdybym w tym okresie jej użytkowania odkładał te pieniądze, czyli przeżył ten okres bez samochodu, to czy dziś jeździłbym tym czym jeżdżę? Czyli kolejnym starociem?
Pytanie jest raczej z tych retorycznych, bo zależy to od wielu czynników a chyba najważniejszym jest umiejętność oszczędzania a z tym nie wiem jak u mnie jest. Przez lata istnieje coś takiego że jak jest potrzeba to po prostu trzeba kupić.
Gdyby jednak okazało się że potrafię oszczędzać, to dziś mając te powiedzmy dwie dyszki ,plus coś tam można już przeskoczyć pewną granicę powiedzmy rocznikowo choćby.
Tak czy inaczej, jak mawiają bracia Czesi -"to se ne wrati" i dziś trzeba znowu swoje siły kierować w stronę tego co się ma a nie w stronę marzeń.