... bo tylko jedna może być dla Samochodu Roku. W tym sezonie znów wrażenie napuszonych sprawiają crossovery (dwa); mocna jak nigdy wydaje się grupa "miejskich" (niestety, brak mojego "faworyta" w postaci Kii Rio). Klasa średnia wyższa również w podwójnej obstawie. I jeden "samotny biały żagiel" segmentu klasy średniej z metką "premium trochę bardziej niż trochę". Oto obsada:

Alfa Romeo Giulia - pierwsza od dawna w Alfie próba powrotu do napędzania osi tylnej i próba nawiązania do rynkowych sukcesów pięknej Alfy 156. Na potrzeby nauki i naszego portalu dosiadał jej - no kto? - MaArek77, pasjonat ulubionej przez mucka1 Jedynie Słusznej Marki. Powinien przejechać się wersją Quadrifoglio w trybie Race po oblodzonej polskiej drodze lokalnej.

Citroen C3 - nareszcie nie wyglądający jak podróbka legendarnego 2CV. Garściami czerpie z najlepszych pomysłów C4 Cactusa, nie powielając ani jednej z jego wad "brakowych" (brak obrotomierza, brak otwieranych tylnych szyb, brak nawiewu na środku deski rozdzielczej). Może zbyt podobny do Peugeota 208 z ogólnych rysów nadwozia (trochę szkoda), ale modny jak damska torebka i jak gumowy kokon na smartfon dla faceta. Wersja bicolore znacznie lepiej skomponowana niż w Fabii, której chyba nikt nie kupi w ciemnym kolorze i z białym dachem.

Mercedes klasa E - aerodynamiczny i "tabletowy", kompetentny samochód o wygodzie wodnego łóżka i oryginalnych cechach psiej karmy w jelicie (jeśli porcja L odpowiada Klasie C, to porcja XL w Klasie E jest niemal nie do odróżnienia, gdy auto oblepia warstwa błota).

Nissan Micra - traktowany przez pożeraczy niemieckich gazetek od 2010 roku jak samochód trochę lepszy od Taty Nano. Zresztą brak w wyposażeniu auta gniazda 12V to powód, aby nie brać go poważnie. W nowej generacji - wygląd o kilka kroków naprzód, wyposażenie na poziomie europejskim bardzo.

Peugeot 3008 - to przede wszystkim i-cockpit. I wygląd, z którym trudno dyskutować. Bardziej macho niż Juke, ale też C-HR to-to nie jest.

Toyota C-HR - jeśli zerwać z nudnym designem, to tylko w takim stylu. Znakomita, choć nieszybka hybryda i akceptowalny, też nieszybki benzyniak. Diesel? A po co? Jeśli Toyota nie ma na tym polu sukcesów w kategorii niezawodności, to chyba nikt nie będzie płakał.

Volvo S90/V90 - po pierwsze Zlatan, po drugie "Ibra" i po trzecie IKEA. Totalna jakość, czysty design i dopracowanie detali jak na Volvo przystało. Do pełni szczęścia brakuje tylko mocniejszych silników, zwłaszcza "soczystej" widlastej szóstki. Ale Bruksela wie lepiej, czego dowodem wieloletnie hołubienie Diesli.


Kto Waszym zdaniem powinien powinien zgarnąć całą pulę?